Verdriet en rouw als noodzakelijk onderdeel van het leven

De debuutroman Treurwil van Rik Van Puymbroeck is geen traditionele roman, maar een verstilde reflectie op verlies en herinnering. Van Puymbroeck verkent zijn eigen verdriet door middel van persoonlijke notities, herinneringen en allerlei culturele verwijzingen naar films, muziek en literatuur. Het verhaal draait niet om een plot of spanningsboog, maar om de diepgaande emoties.

Centrerend rond het verlies van zijn jonge vriend, zijn iets oudere broer en zijn moeder, beschrijft hij de dood als een onvermijdelijk onderdeel van het leven. Zijn moeder krijgt daarbij een bijzondere plaats, omdat hij na haar overlijden beseft hoe weinig hij haar eigenlijk heeft gekend. Zijn relatie met zijn vader, een zwijgzame man, wordt op een subtiele manier mee verweven, wat ook de stiltes in het eigen leven van de schrijver blootlegt. Een huis in de Auvergne en een zelf aangeplante treurwilg krijgen een significante plaats in het boek.

Wat Treurwil zo krachtig maakt, is dat het niet mikt op emotionele overdaad. Van Puymbroeck weet sentimentele valkuilen te vermijden en hanteert een taal die door haar eenvoud en zuinigheid des te meer troost biedt. Het boek laat zien dat verdriet en rouw een belangrijk, zelfs noodzakelijk onderdeel van het leven zijn. Door de schoonheid van zijn taal nodigt Van Puymbroeck de lezer uit om stil te staan bij wat er echt toe doet, zoals liefde, verlies en de troost die te vinden is in stilte en schoonheid.

Dit boek staat terecht op de shortlist van De Bronzen Uil 2024.