Een straffe madam

Brenda Froyen volg ik al sinds jaar en dag. Ze kreeg te maken met een postpartum psychose na de geboorte van haar derde zoontje en heeft het niet gemakkelijk gehad tijdens haar periode in de psychiatrie. En daarom is ze boeken beginnen schrijven: ze kwam op tegen de wanpraktijken in de psychiatrie en probeert sindsdien ook mensen te sensibiliseren over wat een psychose nu precies is. Ik las in dat kader een groot deel van haar boeken en haar persoonlijke verhaal raakt me enorm. In 2023 heeft ze opnieuw een psychotische episode doorgemaakt ten gevolge van haar bipolariteit. In oktober 2024 heeft ze haar definitief laatste manuscript ingediend en kort daarna is ze uit het leven gestapt, wat me niet onberoerd heeft gelaten.

Ik volgde haar ook op sociale media en toen ik zag hoe ze weer afgleed in het beest dat psychose heet, wist ik niet of ik als buitenstaander veel kon doen. De wanen over verkrachting en een oude familiegeschiedenis, de achterdocht, haar dwingende karakter waren weer terug en ze verloor zo ook haar greep met de realiteit. Tegelijkertijd werd ze in de psychiatrie ook nooit echt goed geholpen, want ze was een lastige patiënte die onrust creëerde.

Ieder hoofdstuk begint met een passage over de psychose en ieder stuk eindigt met een uitleg hoe ze haar reacties en gedrag binnen de psychose kadert, dus ziekte-inzicht had ze volgens mij eigenlijk echt wel. Het boek eindigt ook met twee mooie interviews: eentje met Jip, haar oudste zoon en eentje met Jan, haar man. Haar zonen en man leden ook onder haar psychotische toestand, want vrienden en familie haakten steeds meer en meer af, terwijl ze net steun nodig hadden. Haar man, Jan, kreeg het hard te verduren onder de psychotische toestand van Brenda, maar toch bleef hij als een baken achter haar staan.

De volgende passage in het boek intrigeert me enorm:

‘Zij vertelde me dat ik wellicht meer spiegelneuronen heb dan gemiddelde mensen. Ik neem sneller de sfeer in een gezelschap waar. Noem het een vorm van hoogsensitiviteit, als je wil. Of een vorm van neuroceptie, dat woord gebruikt mijn psychologe. ‘Jij bent het hertje in de kudde dat als eerste gevaar of een onveilige situatie waarneemt, dat haar oren spitst, terwijl de andere rustig verder grazen.’

Ik hoop dat Brenda Froyen met haar boeken toch een zaadje heeft gepland voor een betere en menselijkere psychiatrie. Zij heeft het beest dat psychose heet niet overleefd, maar ze was toch wel een heel straffe madam, die van haar zwaktes haar sterktes maakte.

Rust in vrede, Brenda.