Subtiel, beklemmend en overrompelend

Ik kocht Uitgesteld afscheid van Julia Leigh domweg op zicht, voor de cover. Een misschien ridicule beslissing die me een verrassing van jewelste opleverde.
De eerste pagina las ik nog met argwaan voor het onbekende, vanaf pagina twee was ik verkocht - met deze zin: 'Maar de deur was van eiken en hij was van jongen.'

Het verhaal?
Olivia (in het boek consequent ‘de vrouw’) keert na twaalf jaar terug naar haar ouderlijk huis, een landgoed in Frankrijk. Met een gebroken arm en met twee kinderen die hun grootmoeder nooit eerder zagen.
Nog geen uur nadat ze daar intrekken, arriveren haar broer en zijn vrouw met een kersverse, dode boreling.

Maar… Het leven op het landgoed gaat ‘gewoon’ door.

Waarom Olivia terug is? Hoe het zit met dat dode kindje? Daar kom je pas later achter. Leigh duikt niet in het verleden, presenteert geen geschiedenis. Je moet als lezer in het ‘heden’ van de personages duiken om hun verleden te vinden.

Net dat vind ik ronduit fantastisch. Dat ik de familiegeheimen ontdek doorheen de gevoerde gesprekken, en door de reacties van de personages.
Wat me nog meer voor Leigh inneemt, is de taal die ze gebruikt. Rechttoe. Rechtaan.
Tegenwoordig lijken moeilijke zinsconstructies en gekunstelde taal 'in' (hoe onbegrijpelijker, hoe beter het wel zal zijn?), maar zelf voel ik me daar helemaal niet goed bij. Het is echt geen toeval dat ik eerst Verhelst (Ingrid, NIET Peter) en daarna Leigh besprak. Hun stijl blaast me omver: De simpele (soms bijna simplistische) verwoordingen die (bij mij) zo veel meer gevoel oproepen dan literaire hoogstandjes.

Subtiel, beklemmend en overrompelend! Meer moet een boek niet zijn.