Boon over de vrijheid van mensen in een vergeten straat

Een van mijn favoriete Boonboeken, grotendeels geschreven in oorlogstijd, en gepubliceerd in 1946, waarin Louis Paul Boon zijn mens- en maatschappijvisie - "een mensch (...) worden die begint op een mensch te trekken" - nog duidelijker verwoordt dan in zijn debuutroman De voorstad groeit. Hij confronteert zijn personages met het feit dat de straat waarin ze wonen volledig afgesloten wordt door een betonnen muur wegens het aanleggen van een spoorwegverbinding in een stad. Het naderende onheil wordt door de schrijver treffend verwoord: "Den laatsten tijd hoort ge ook het vaag gerommel, het verre kappen en breken voor de Noord-Zuid-verbinding. En soms, heel dof: boem."
Maar nood breekt wet - "Foert", zegt onder meer Koelie, de sociale hervormer, tegen de modernisering - en er ontstaat in de "vergeten straat" een alternatieve gemeenschap gebaseerd op vrijheid. Hoelang overleven de mensen voor hun straat "prijsgegeven" wordt aan de grote stad?
Louis Paul Boon baseerde zijn kleurrijke personages op bestaande vooral volkse figuren uit de lagere klassen in zijn Aalsterse omgeving en plaatst ze in een straat in Brussel, waar de aanleg van de Noord-Zuidverbinding bezig is.
Ik las het derde deel van het Verzameld werk uit 2009 met een wetenschappelijk nawoord. Voor wie zich nog meer wil verdiepen in de roman, raad ik aan om het uitvoerige essay uit 1976 te lezen van Paul De Wispelaere, Louis Paul Boon, tedere anarchist : omtrent het utopia in 'vergeten straat'.