Een romandebuut dat er staat!

Het eerste wat ik ’s morgens lees wanneer ik de nacht uit mijn ogen heb gewreven, is de column van Maud Vanhauwaert in De Morgen. Om de drie dagen mag zij het rechterhokje onderaan de eerste pagina vullen met haar hersenspinsels. Maud bracht eerder al enkele dichtbundels uit en houdt er van om mensen te overvallen met poëzie in de meest onverwachte vormen. Ik lees Maud altijd met een glimlach. Mensen met een creatieve hoek af, die kan ik enorm appreciëren.

Naar haar debuut Tosca keek ik dan ook reikhalzend uit. Wat vormexperimenten betreft zat het al meteen snor: een maagdelijk witte cover met haakjes en de titel en flaptekst in reliëf, gedichten die flaneren doorheen het verhaal (in een beperkte oplage van het boek mag je als lezer zelf de gedichten lekker openscheuren) en een paginanummering die aftelt.

In een lange brief aan haar uitgever vertelt May Solovjov, een Russische vertaalster, over haar ontmoeting met de mysterieuze Aline, een achttienjarig meisje dat amper spreekt, en al schrijvend én tussen haakjes communiceert (meteen een verklaring van de haakjes op de cover). May en Aline blijken niet zonder elkaar te kunnen, en tussen beide vrouwen ontvouwt zich een spartelend spel, waarbij May probeert om Aline van haar destructieve neigingen te verlossen en onderwijl zelf probeert niet kopje onder te gaan terwijl ze zich aan een zwangerschapstraject waagt met haar partner Lou.

Als lezer las ik Tosca ademloos, me lavend aan de prikkelende en poëtische zinnen. Maud speelt een guitig spel met de lezer, waarbij je op den duur niet meer weet of je nu in de maling wordt genomen of niet: de grens tussen wat echt en wat verzonnen is, wordt voortdurend overschreden. Dat levert een bijzonder leesavontuur op, en een debuut waar je helemaal dolletjes op zal zijn. Merci Maud!