Poëzie Het verlangen van de zee door Chris Marmenout. Een ode aan woorden en muziek
Het is niet mijn gewoonte om een dichtbundel te starten bij het eerste gedicht. Meestal lees ik lukraak. Maar toen de dichtbundel Het verlangen van de zee van Chris Marmenout voor mij lag startte ik gewoon bij het begin. Het eerste gedicht was een ode aan woorden en muziek en wekte onmiddellijk mijn nieuwsgierigheid op. Ik las verder en nam -wat goede poëzie vraagt- de tijd om te herlezen. Het was ‘genieten’ van taal en klank.
De gedichtenbundel heeft een heldere structuur. Deze sierlijke bundel vol afwisseling bevat 60 gedichten verdeeld over 7 thema’s.
In de meeste delen las ik passie, liefhebben, vergeefs liefhebben en nostalgie.
In ‘Woorden’, het eerste deel, hoor je klanken en muziek die je bijna aan het dansen zetten.
Na dit deel neemt Chris Marmenout je bij de hand en leidt je de ‘Werelden’ in. In dit deel heeft ze het over werelden waarin ze vertoefde. Achter de verzen zitten gezichten.
‘Monding’ is een reeks elegische gedichten waarin het afscheid erg aanwezig is.
Om na de dood en verlies kracht te vinden om weer verder te kunnen is er het deel ‘Feniks’ waarin het opstijgen uit de as centraal staat.
Het volgende deel ‘Fibrinogeen’ raakt het stilstaan van tijd, woorden, gebaren en dierbare mensen.
‘Ongekooid geluk’ is het laatste thema van de bundel. Passie en hartstocht worden er op een trefzekere en poëtische manier verwoord.
Alleen wie talent heeft kan zoiets schrijven.