Een knappe compositie over rouw, liefde en verbeelding
In zijn debuutroman Voor altijd geleden introduceert Stephan De Winter de jonge personages Tristan en Emma, die elkaar ontmoeten in het natuurdomein Zandbergen voor een intieme boekenclub. Hun hechte band, gevormd door onder meer een gedeelde liefde voor literatuur, wordt abrupt verbroken door Emma’s ziekte en overlijden. Tegelijkertijd wordt het domein afgesloten na een treinongeluk waarbij chemicaliën vrijkomen, wat leidt tot mysterieuze verhalen over de ‘Zone’, zoals het gebied voortaan wordt genoemd. Het verhaal wisselt tussen twee tijdsperiodes, elk aangeduid met een andere typografische stijl: de tijd met Emma en de latere tocht door de Zone.
Twee jaar na Emma’s dood dagen Tristans vrienden hem uit om naar de verboden Zone te gaan, in een poging hem uit zijn verdriet te halen. Tijdens deze hallucinante reis worden ze geconfronteerd met hun eigen rouwprocessen. In de Zone wordt Emma’s aanwezigheid voelbaar door herinneringen en symboliek. Voor Tristan en zijn vrienden krijgt het domein een mythische betekenis. De Winter verweeft heden en verleden in een meeslepende vertelling waarin de grenzen tussen werkelijkheid en droom vervagen.
Voor altijd geleden is een debuut dat liefhebbers van buitengewone verhalen zal aanspreken. Het genre is veelzijdig en combineert elementen van een coming-of-age verhaal met dystopische thema’s en filosofie. De roman bevat verwijzingen naar auteurs als Patrick Ness, Algernon Blackwood en de broers Arkady en Boris Strugatsky, en ademt soms de sfeer van gotische meesters als E.A. Poe en H.P. Lovecraft. Muziek van The Antlers en Bon Iver voegt extra emotie en symboliek toe, terwijl de hoofdstuktitels, geïnspireerd door Elisabeth Kübler-Ross’ rouwtheorie, het thema van verlies versterken.
De Winter maakt verlies tastbaar met poëtische taal en gelaagde emoties, zonder in zwaarmoedigheid te vervallen. Zijn beschrijvingen van rouw en verwerking zijn intens en treffend, maar de nuance waarmee hij Emma’s en Tristans gevoelswereld schetst, maakt het verhaal toegankelijk en zelfs troostend. Zijn schrijfstijl is doordrenkt met scherpe observaties en memorabele zinnen die blijven hangen. De sfeervolle setting van de Zandbergen vormt een krachtig decor voor dit persoonlijke en meeslepende verhaal. Een boek dat je niet alleen leest, maar diep voelt en niet snel vergeet.
