Hannah Arendt’s filosofie is hotter dan hot in het Trum-en Poetintijdperk

Stonebridge neemt je mee in haar zoektocht doorheen Arendts filosofie. Ze onderzoekt hoe toepasselijk Arendts gedachtengoed anno 2024…. nog steeds is. Ze vertelt hoe het racisme, fascisme en imperialisme voortekenen waren voor het totalitarisme in de jaren voor en tijdens WO2, en hoe herkenbaar ze ook zijn voor de tijd waarin we nu leven. ‘ In heel Europa zweepten demagogen emoties op. Autoritaire figuren beloofden de problemen van gewone mensen op te lossen. Totalitaire bewegingen sloegen in de hele wereld munt uit de duistere onvrede van die tijd. De ideale onderdanen van een totalitaire heerschappij zijn mensen voor wie het onderscheid tussen feit en fictie en tussen waar en onwaar niet langer bestaan.’

Ik heb dit boek meermaals aan de kant geschoven omdat de gruwelijke herkenning van veel regimes in onze huidige wereld me bij de strot greep.

Arendt was Joods en heeft haar filosofie natuurlijk geplaatst tegen de achtergrond van haar belevingen in die tijd. Maar dat haar gedachtengoed nog steeds zo toepasbaar is, en meer toepasbaar dan ooit sinds de jaren 40, stemt tot groot nadenken.

Het is raar om te stellen dat ik ‘plezier’ aan dit boek beleefd heb. Maar het heeft mijn geest verruimd, het heeft me wakker geschud en het heeft me nog meer van Arendt doen houden dan ik al deed.