Geef haar van het zuiverste, meest smetteloze wit dat er is.
Wanneer je moeder doodgaat, hoor je haar nog steeds praten. Dat praten van je moeder is zo alledaags als je het van haar gewoon bent, in het dialect dat ze sprak, over de mensen in haar omgeving, zoals ze steeds sprak. Leo Pleysier vindt de beste manier om een dode levend te houden: je laat haar vertellen zoals ze altijd deed en zo hou je haar woorden, haar taalgebruik, haar identiteit dicht bij je. Ik hoop dat ik mijn moeder ook zo hoor spreken wanneer ze sterft. Een kort, maar mooi boekje waarin je het leven van een vrouw die leefde in de twintigste eeuw prachtig weerspiegeld ziet.
Synopsis
Monoloog van een stervende Vlaamse boerenvrouw tegen haar zwijgende zoon.