Overheerlijk leesplezier verzekerd

Na het schitterende Duivels en heiligen keek ik uit om Andrea’s volgende Prix Goncourt winnende roman Waak over haar te lezen.
Deze epische roman brengt het verhaal van Michelangelo, Mimo, Vitaliani tegen de achtergrond van bijna een halve eeuw woelige Italiaanse geschiedenis. Zijn voornaam dankt hij aan zijn moeder die hem voorbestemd had als beeldhouwer. Om haar zoon te behoeden voor armoede stuurt ze hem, na het sneuvelen van vader Vitaliani als Franse soldaat in de loopgraven van de eerste wereldoorlog, terug naar haar vaderland Italië. Mimo wordt in Turijn als twaalfjarige opgevangen door zijn ‘oom-beeldhouwer’ Zio Alberto die hem als goedkope werkkracht gebruikt om de lastigste en meest afstompende werkjes op te knappen. Zio wijkt met zijn ‘neefje’ uit naar het schilderachtige dorpje Pietra d’Alba, aan de rand van een bergplateau in Ligurië. Daar ontmoet Mimo het ietwat vreemde meisje Viola die een beslissende wending aan zijn leven zal geven.

Andrea vertelt het levensverhaal van zijn hoofdpersonage in de ik-vorm vanuit het perspectief van Michelangelo Vitaliani op zijn sterfbed in een afgelegen Italiaans klooster. Eenendertig monniken waken bij hem. Dat doen ze ook over een diep in de bergen verborgen raadselachtige piëta.

Jean-Baptiste Andrea toont zich in dit boek alweer een ware meesterverteller. Als lezer word je in het verhaal meegesleurd. Let vooral op de details want die krijgen later hun betekenis. Om iedere hoek kan een verrassing wachten. Opvallend is ook hoe hij fictie en waargebeurde feiten onopvallend vermengt. Dit wordt allemaal verteld in een stijl om van te snoepen. Andrea is niet alleen een verhalenmeester maar ook een taal- en woordkunstenaar.

Bovendien weet de auteur zijn personages een diepgang te geven die het boek optilt naar een hoger niveau. Om maar één voorbeeld te noemen: de keuzes die moeten gemaakt worden door een veelbelovend beeldhouwkunstenaar in een dubieus regime dat daar graag mee zou uitpakken, worden hier treffend beschreven. En ook de twijfels die hiermee gepaard gaan met het immer aanwezige duiveltje dat eigenbelang heet. Mimo is geen engeltje en dit is helemaal geen zwart-wit verhaal. Dat siert het boek.

Maar het is vooral de zoektocht van Mimo naar contact en affectie met zijn eeuwige geliefde Viola – zijn muze, inspiratiebron en gids – die de blijvende rode draad is in deze zeer boeiende roman. Hoe Mimo/Michelangelo dit vastlegt en vereeuwigt is de kers op de taart, maar daarvoor moet je dit boek tot het einde doorlezen.

Dit boek is een absolute aanrader dat voor overheerlijk leesplezier zorgt.