Zwaar thema, accuraat verwerkt in een gevoelvol verhaal

Lea —of Lee zoals haar ouders en broer haar noemen— heeft een eetstoornis. Er wordt niet verder gespecifieerd, maar het is niet zomaar Anorexie (ze heeft geen gebrek aan eetlust) of Boulimie (ze heeft geen vreetbuien, noch zin om te braken). Naarmate je verder leest, denk je eerder aan autisme of aan een obsessieve-compulsieve stoornis —vroeger dwangneurose genoemd. De auteur vermijdt echter (terecht!) al te medische termen.

Dit zijn de regels: avondeten doe je om zes uur stipt, geen minuut eerder. Als het later wordt, dan is het verbrod en ga je maar zonder eten naar bed. Een sneetje brood weegt exact 35 gram (zoals het op de zak staat); enkel dan klopt het. Eten doe je uit je eigen bord met je eigen bestek. Uit een vreemd bord eten doe je niet, dat spreekt vanzelf!

Het volgen van deze —en nog veel andere— regels, en ook van de straffen die Lea zichzelf oplegt als ze zo’n regel overtreedt, maken dat het meisje haar eigen gezondheid in gevaar brengt. Zo drijft ze haar ouders en broer tot wanhoop.

Hoewel ook haar moeder gezondheidsproblemen heeft, besluit het gezin dat een kampeertrip in Noorwegen een positieve kentering kan veroorzaken. Die trip draait echter helemaal anders uit dan ze dachten.

In de eerste helft van het boek voelt Lea zich onbegrepen door haar ouders. Op een bepaald moment wordt echter op slimme wijze een tweede perspectief toegevoegd, met name wanneer Lea het dagboek van haar vader ontdekt waarin hij zijn kijk op het probleem neerschreef.

Dit was geen leuk boek om te lezen, maar dat betekent niet dat ik het niet goed vond. Integendeel, ik kon het niet neerleggen. Ik heb het in één ruk uitgelezen, hoewel het me eerder een YA-boek leek en ik ondertussen al de 50 voorbij ben. Ik hield van het boek omdat het goed en uiterst accuraat geschreven (een hele prestatie voor een auteur die nog maar 27 jaar is).

Lea, haar broer Fos, haar moeder en haar vader zijn echte mensen van vlees en bloed, geen bordkartonnen figuren. Het boek heeft de verfrissende naturel die nodig is om het, ondanks het zware en moeilijke thema, leesbaar te houden. Dat is een teken dat de auteur métier heeft.

In het dankwoord las ik dat er iemand bedankt werd ‘voor alle keren dat [de auteur] huilend van de bank getrokken moest worden om toch weer achter [haar] schrijftafel te zitten.’ Ik kan me daar wel iets bij voorstellen. Chapeau voor de auteur!