Het onnoemelijke toch beschreven

Pijn en verdriet heeft men in verschillende vormen. Oorlogstoestanden zijn er daar de voedingsbodem van. Dit boek beschrijft het extreme ervan. De titel is raak gekozen waarin vrouwen en meisjes gebruiksvoorwerpen worden. Ook hier in Oeganda waar jonge kinderen opgeleid worden tot kindsoldaten is het extreem geweld alledaags. Het mooie aan dit boek is wel dat er niet gekozen is voor expliciete verhalen. De auteur meandert er mooi langsheen maar de ondertoon is wel gekend. Als lezer weet je daardoor meer als genoeg. Het boek is soms wat moeilijk om lezen door haar bepaalde schrijfstijl maar het verhaal is onwaarschijnlijk echt. De mensen die haar geholpen hebben om dit in boekvorm te gieten zijn van onschatbare waarde geweest en verdienen alle respect. Helpt dit boek de wereld te verbeteren? Het is altijd dubbel, maar erover zwijgen is schuldig verzuim.