Krachtig boek
Ida besluit om na de dood van haar moeder de trein te nemen en haar huis te verlaten. Ze blijft zitten tot het eindstation en komt uit op het eiland Rügen in Duitsland. Ze zoekt daar een slaapplek en een job en gaat na een tijdje bij de cafébaas Knut, voor wie ze werkt, en zijn vrouw Marianne logeren. Ze vangen haar op met veel liefde en een vanzelfsprekendheid die Ida niet gewend is. Het eiland is de perfecte plaats om in de zee te zwemmen, uit te waaien en in het bos te schreeuwen. Ida begint zich stilletjes aan beter te voelen en aardt op het eiland. Tot er iets nieuws gebeurt wat haar weer doet wankelen.
Het boek is grappig en emotioneel, en gaat over familierelaties, schuldgevoel en tegenstrijdige gedachten. Het weer lijkt Ida te spiegelen in zijn wispelturigheid en intensiteit en Caroline Wahl gebruikt dan ook vaak weermetaforen om de gevoelens van Ida te beschrijven. Ondanks de zwaarte van de thema’s is het puur geschreven met veel dialoog. Toch een paar keer de krop in de keel gehad, wat ik niet zo snel heb bij boeken.
De zee, die zo bizar mooi en ontzagwekkend is, laat me beseffen dat ik en mij nietigheden heel klein en betekenisloos zijn. Onbeduidend.
