Over mensen, natuur en dingen die niet verdwijnen
UIt het lezen en herlezen van de dichtbundel van Frans Budé, een belangrijk dichter en beeldend kunstenaar uit Maastricht, put je troost en schoonheid. Zoveel nabijheid (2018) is een metafoor voor het verbinden van leven en dood, licht en donker, hoop en dreiging ... Broze en broodnodige poëzie in woelige tijden. De dichtbundel bestaat uit elf gedichtenreeksen of -cycli die een hele wereld bevatten. Lezen is hier ook leven: een fysieke ervaring, mee onderweg zijn, voelen, denken, dromen. Zo beleef je als lezer het familieverhaal van de zachte dood van de "dappere" Marie-Hippolyte in de reeks Een zomer in de Cevennen, de fysieke strijd van een eilandbewoner tegen de orkaan Irma en de hoop op overleven in Naar de verste rand, de verdwijning en het terugvinden in een mergelgrot van een jongen in De verloren vallei. Je leest en ervaart het aanzien dat de dichter geeft aan insecten in Kleine insectologie en aan bomen in Voorbij het bekende. Budé ventileert ook maatschappijkritiek na een wandeltocht in de natuur in de reeks Overgang en ontwrichting: "Hoe ergerlijk na het thuiskomen het gebeier van klokken". Ten slotte een hommage aan kunstenaars en overleden dichters in De ladder van Cézanne, Liggende leeuw en Galerij.
Hierna volgt het derde gedicht uit een van mijn favoriete reeksen De verloren vallei. De reeks verwijst naar de mergelgrotten in de Sint-Pietersberg, ten zuiden van Maastricht.
"Versplinterde brokken steen in de afgrond, ze vangen
nauwelijks licht, weten niet hoe te verkruimelen, zelfs
in het naderende duister niet dat breeduit op hen afkomt.
Is er meer schoonheid dan deze vallei die zich straks bij
zonsopgang openstelt, in wakende uren de weg omhoog,
de weg omlaag zachtjes slingeren laat, op windstille dagen
tijdens vogelzang oog en oor streelt van argeloze wandelaars.
Hoe zelden een landschap onvindbaar wordt, schoonheid
verborgen blijft, hooguit schuilgaat als een berg achter een wolk."
