Veronesi blikt vergevingsgezind terug naar een rampzalige wending in een kinderleven

“Hoewel je je niet altijd kunt herinneren waarom je gelukkig was / Vergeet je nooit dat je het was”. Dit citaat uit een gedicht van W.H. Auden geeft meteen de sfeer weer waarin de 12-jarige Gigio in 1972 vertoefde.
Veronesi kruipt in de huid van Gigio bij wie de hormonen beginnen op te spelen. Gigio ontdekt niet alleen pornoblaadjes maar ook de vlechtjes van de mooie Astel. Ook wil hij haar adem dicht op zijn huid voelen en dus komt het vullen van zijn album met Panini-plaatjes, gewijd aan de Olympische Spelen in München, in het gedrang.

Veronesi zet het tijdperk van de jaren 70 neer. Ik herkende klikklakballen, de geur van plastic strandspullen en de vettige zonnecrèmes. Maar bovenal herkende ik de muziek. Meer dan Scarlett Ribbons van Harry Belafonte en A Whiter Shade of Pale van Procol Harum was niet nodig om die sfeer op te roepen.

Veronesi neemt ruim zijn tijd om ons in die leefwereld van Gigio in te wijden. Als lezer werd ik zelfs een beetje ongeduldig. Maar het leek erop dat Veronesi het ongeduld van sommige lezers ingecalculeerd had want plots voegt hij een hoofdstukje in dat de trage opbouw eventjes doorbreekt. De gebeurtenis -de redding van een door zand bedolven kind- leest als een thriller. Op een geniale manier gebruikt Veronesi dit hoofdstuk om uit te leggen waarom de opbouw van zijn verhaal zó traag moet. Hij laat hierdoor de lezer ook goed aanvoelen dat er iets broeit.

Enkele hoofdstukken verder gebeurt een rampzalige wending in het leven van Gigio en beland je als lezer middenin een pageturner met een voor een twaalfjarige wrang einde.

Vijftig jaar later vraagt Gigio zich af wie de schuldigen waren. Veronesi gebruikt een prachtige metafoor van door vorst beschadigde olijfbomen om de veerkracht en de vergevingsgezindheid van Gigio weer te geven.
Veronesi draait nu het citaat van W.H. Auden -dat als een rode draad door het verhaal loopt- om en maakt ervan: “Hoewel je niet kunt vergeten dat je ongelukkig was, wil dat niet zeggen dat je je voor altijd moet herinneren waarom”.

Een ingesteldheid die van veel levenswijsheid getuigt!