Honingzoet en indrukwekkend tegelijk

In Al het blauw van de hemel komen zoveel thema’s aan bod, dat het voor elke lezer wel iets zal bevatten dat hem of haar aanspreekt, iets herkenbaars ook.

Het is tegelijk een ode aan de vrijheid, aan de schoonheid van de natuur en aan de verbondenheid tussen mensen. Maar ook de oneerlijkheid wordt aangekaart: hoe een jonge man wordt getroffen door jongdementie (het hoofdthema), hoe sommige mensen neerkijken op anderen die ietwat ‘anders’ zijn, hoe mensen zelfs moeten vluchten om hun leven te leiden (en te eindigen) zoals zij dat zelf willen.

Mélissa Da Costa verhaalt al deze thema’s in de juiste balans. Verdriet, angsten en gelukkige ervaringen naast ongerepte natuur en adembenemende vergezichten: ze weet het perfect te verwoorden, nu eens in poëtische mijmering, dan weer in aangrijpend proza. Heftige hoofdstukken worden afgewisseld met luchtiger passages, soms gekruid met een vleugje humor. Het moois zit in de details.

Al vlug heb je als lezer de indruk dat je Emile al redelijk goed kent, terwijl Joanne een mysterieus iemand lijkt. Maar gaandeweg geeft zij (via flashbacks) haar geheimen prijs en naar het einde van de roman toe wordt duidelijk waarom zij in het begin zo gesloten was. Het karakter van sommige nevenpersonages is soms wel zwart-wit getekend, maar daardoor misschien net heel herkenbaar.

De auteur weet de gedachten en gevoelens van beide hoofdpersonages zo weer te geven dat je je gemakkelijk kunt inleven. Via de dagboekfragmenten en de brieven die ze schrijven wordt nog een extra dimensie toegevoegd. De vele citaten (vooral van Paulo Coelho) zijn de kers op de taart.

Da Costa neemt haar lezers mee op een avontuurlijke roadtrip. Emile en Joanne dragen elk hun rugzakje mee en worden geconfronteerd met zware dilemma’s, maar ze hebben wel geluk met de fantastische ontmoetingen onderweg, altijd zijn er mensen bij wie ze terecht kunnen als het moeilijker begint te gaan met Emile zijn gezondheid. Het einde is voorspelbaar, maar daarom niet minder geslaagd.