Als de dieren vluchten, vlucht dan mee
Rauw rauw rauw. En schrijnend. Andere termen lijk ik niet te hebben om dit boek te beschrijven. Ergens in mijn achterhoofd zitten ook nog: intelligent, poëtisch, mooi en strelend. Een boek strelend als een klein dekentje dat je over je legt wanneer je in verkrampte houding op een lange vliegtuigrit moet slapen: hoe dan ook onaangenaam, maar het dekentje helpt. Dit boek helpt, maar dat is het kleine gaasjeslaagje dat bovenop een puinberg aan pijn ligt. Dus kom ik terug bij mijn eerste woorden: rauw. Rauw en schrijnend.
Lieselot Mariën heeft een enorm slim en eerlijk boek geschreven over moederschap, angst en twijfel. Het grijpt je naar de keel, het laat je niet meer los. Vanaf de eerste pagina’s sleurde het me mee in een maalstroom van ontwrichtende gevoelens. De letters staan als een dranghek voor je neus, ze verbeelden de verschillende poorten die in het boek een grens aanduiden, een grens die telkens overschreden moet worden.
Ik voelde het verhaal tot in het merg van mijn botten. Dit is een boek dat je niet kan loslaten en dat jou ook niet los kan laten. Zelfs bij het schrijven van dit stukje merk ik dat ook mijn woorden, net zoals bij het hoofdpersonage, verdwenen zijn. Ik vind de taal niet meer, hij is weg, hij is niet in staat om dit gevoel te beschrijven. Maar wonder boven wonder lukt het Lieselot Mariën wel. Ze vindt ergens, stap voor stap, woord voor woord, een weg in het verhaal. Een donker en best deprimerend boek, maar krachtig in zijn eigen manier en prachtig verteld. Een ongelooflijk debuut waar ik mijn hoed voor afneem.
