Kroniek van een aangekondigde moord

Randolph vertelde mij:
Dat hij al bij al toch een gelukkige jeugd had gekend.
Dat hij zich best nog veel dingen herinnerde uit zijn kinderjaren.
Dat hij wel eens alleen met zijn vader optrok.
Dat hij vooral zijn moeder graag zag.
Dat zijn vader het thuis voor het zeggen had.
Dat zijn vader duidelijk maakte dat ze moesten zwijgen.
Dat ze dag na dag te horen kregen waarover ze moesten zwijgen.
Dat hij dat als kleuter al had moeten leren.
Dat hij pas later begreep waarom hij soms dagen in angst leefde.
Dat hij nachten lang niet kon slapen als hij iets hoorde over een moordpartij.
Dat zijn moeder niet ingreep, niet voor zijn broer en niet voor hem.
Dat het toch wel iets te betekenen had: dertig geladen geweren in huis.

Dat hij nu met zijn gezin verhuisd was naar Berlijn en in een aangenaam huis woonde.
Dat het een fijne buurt was, met vriendelijke mensen.
Dat hij er wel de rest van zijn leven wou blijven.
Maar dat zijn vader nu in de gevangenis zat.
Dat het wel niet anders kon.
Dat hij zelf misschien ook…
Dat hun onderbuurman in hetzelfde huis woonde, in het souterrain.
Dat die onderbuurman er op een dag mee begonnen was.
Dat hij toch wel een grens overschreden had.
Dat het wel helemaal uit de hand moest lopen.