Symbool van kracht en vertrouwen

Even kort het verhaal: Bahkita wordt op 7-jarige leeftijd uit een dorp in Soedan brutaal van haar familie gescheiden en ontvoerd. Ze wordt verkocht als kindslavin en leidt een leven vol onderdrukking, uitbuiting, vernedering, pijn en mishandeling. Ze dient een paar meesters voor ze in Italië belandt. Na wat omzwervingen wordt ze vrij verklaard, bekeert ze zich tot het catholicisme en treedt in als zuster. Ze zet zich in voor arme en verwaarloosde kinderen. Het boek is gebaseerd op het levensverhaal van Joesphine Bahkita (meer info over haar leven vind je hier).

Een van de zaken die me erg aangrepen in dit verhaal is de kracht die Bahkita blijft halen uit haar herinnering aan 'thuis', aan haar moeder. Het innerlijke gevecht dat ze levert met schuldgevoel - ze vraagt haar ouders haar te vergeven omdat ze hen tekort heeft gedaan - maar ook met vergeving van de mannen en vrouwen die haar op de meest gruwelijke manieren in hun macht hebben. Dat switchen tussen kracht en vertrouwen dat er een dag komt dat het beter zal gaan. Heel inspirerend.

Soms ook werd ik triest van het verhaal. Voelde me machteloos. Confronteerde me met de realiteit van vandaag in een land als de V.S. waar zwarten soms nog op onredelijke manier worden behandeld. Liet me reflecteren over de menselijke aard en hoe we soms als beesten tekeer gaan vanuit macht. Maar vooral: het bevestigde dat het overlevingsinstinct van iemand zodanig sterk kan zijn dat ze alles doorstaat vanuit wilskracht, hoop, zachtheid, inlevingsvermogen, empathie en liefde.