Als rouwverwerking uitzonderlijke vormen aanneemt

Dat Adeline Dieudonné, ik ben fan van het eerste uur, haar boeken waanzinnig vlot over de toonbank gaan is niet meer dan normaal. Hoe zij in een prachtige taal, ode aan de vertaalster Annelies Kin, de lezer kan meenemen in meestal absurde, dikwijls heel expliciete bizarre situaties is meesterlijk. Lijken, kadavers en stoffelijk overschot vormen in elk verhaal wel de grondslag maar nooit een overdaad. In dit verhaal Blijf is het niet anders, het boek bestaande uit twee brieven van het ik-personage. Zij vertelt de gebeurtenissen nadat haar ongedefinieerde minnaar M. tijdens een stiekem gezamenlijk weekendje weg plots sterft. Zij treft M. dood aan in het meer waar hij s’ morgens altijd gaat zwemmen. De vertelster/schrijfster van twee brieven, de ik-persoon haalt M. uit het water en brengt het lijk binnen, wast hem en legt hem in bed want hij was zo koud… Dieudonné vindt in bedrieglijke eenvoud de juiste woorden om de liefde voor M. In het personage te brengen. Niettegenstaande de twee geliefden geen naam krijgen en het hele relaas op een afstandelijke wijze wordt neergepend spat de liefde voor M. van de pagina’s af. De wettige echtgenote noch de politie wordt verwittigd en in trance plaatst zij het lijk in haar wagen en start een bizarre roodtrip met een rottend lijk als gezelschap. Tijdens die reis en het schrijven van die twee brieven naar M. zijn vrouw komt de minnares langzaam tot inzicht hoe haar eigen leven is verlopen, hoe de buiten(mannen)wereld haar zag en hoe ze zelf echt wou zijn maar niet kon.

Deze ontwikkeling die als een rode draad doorheen het hele verhaal loopt is zo mooi en diepgravend waarbij ik mij niet van het gevoel kan ontdoen dat alleen een vrouw dit kan schrijven. Het is een intense beschrijving van een dubbel rouwproces, haar geliefde waar ze zoveel van hield is weg en het leven dat ze niet echt wou leven is ook verdwenen. Door die brieven te schrijven naar M. zijn vrouw en de gebeurtenissen op een heel respectvolle en empathische wijze te beschrijven probeert zij het allemaal te begrijpen. En zoals ze zelf aangeeft: “Ik ben niet bang voor mannen, ik ben bang voor mijn eigen neiging tot onderwerping.” Zij graaft via haar brievenschrijfster diep in de gedachtegang van een verkrachte vrouw die de ontkenning van dit feit nog niet voorbij is en evengoed doorbreekt ze de roze mythe van het moederschap. Blijf vertelt in twee brieven een absurde roadtrip, ontwapenend en absurd maar accuraat het rouwproces van een liefde waar je geen recht zou mogen op hebben.