Verpletterend zwart

Blindelings brengt het relaas van één dag, een noodlottige vrijdag waarop het leven van vier personages wordt gevolgd. Afwisselend en in korte hoofdstukken komen Jonas, zijn moeder Abigail, zijn vader Karel en hulpverleenster Anouk aan het woord. Het is echter duidelijk dat Jonas de hoofdpersoon is, niet enkel omdat hij meer hoofdstukken heeft, maar vooral omdat alleen zijn verhaal in de ik-persoon is geschreven.

De openingszin zet meteen de toon: 'Ik heb daarnet mijn hond afgemaakt en aan de vissen gevoerd. Een schot tussen de ogen. Welgemikt. Hoe ik het kon.’

Door vermelding van tijdstip en plaats bij elk nieuw hoofdstukje vordert de dag en wordt ook de spanning opgebouwd. Door middel van flashbacks wordt de puzzel gelegd , stukje per stukje, en op het einde van de dag – einde van het boek – krijgt de lezer een antwoord op het waarom van de openingszin. Onderweg word je regelmatig blindelings op een verkeerd spoor gezet, of neen: dit doe je als lezer zelf. Een schitterende opbouw waarbij mondjesmaat belangrijke informatie wordt vrijgegeven.

Het centrale thema is de moeder-zoon relatie, waarbij de moeder haar kind gebruikt als verlengstuk van zichzelf. Over de zwangerschap van Abigail legt de auteur Jonas volgende woorden in de mond: “Zij was toen al de mal van wat ik worden moest. Ik zou haar vormen blijven aannemen, alsof ik nooit geboren werd.” Hoe giftig kan moederliefde zijn.

Het literaire meesterschap van Kris Van Steenberge komt ook in dit werk tot uiting. Een vlotte schrijfstijl, korte zinnen, soms doorspekt met een vleugje humor, schitterende metaforen.

Ook deze roman blijft lang nazinderen.