Een aangrijpend verhaal over een gezin uit Iran

Dit boek komt binnen als een mokerslag. De auteur vluchtte zelf in 1983 uit Iran en schreef over zijn ervaring een beklemmend boek. U zou niet zeggen dat dit een debuut is. Het is geen autobiografie, maar het verhaal is verweven met eigen ervaringen. Vanaf de eerste regel tot en met de laatste zin weet de schrijver u te boeien. Nergens zijn er saaie momenten in dit uitstekend geschreven verhaal. Het situeert zich tijdens de regeerperiode van de Sjah, zijn val en de opkomst van de nieuwe heerser Khomeini. De Sjah verleende hem op het nippertje ballingschap ipv de doodstraf en ging naar Parijs. Na de verdrijving van de Sjah werd hij met open armen ontvangen door de bevolking en meerdere westerse leiders namen hem zelfs in bescherming. De hoofdpersoon is een jongen uit een welgestelde familie die het in zijn hoofd krijgt om tegen de gang van zaken in rebel te spelen en de huidige machthebbers uit te dagen. Dit leidt tot schrijnende toestanden, zowel in het gezin als bij hemzelf. Zijn ouders willen zo weinig mogelijk opvallen om het regime niet te tarten maar daar heeft Piruz geen oren naar. Omdat het dictatoriale regime iedereen uit de losse pols arresteert en martelt, wat tevens ook onze hoofdpersoon overkomt, is soms een rustpauze nodig om het even te laten bezinken. Khomeini beloofde de hatelijke Sjah te verdrijven en het volk een echte stem geven met veel vrijheid en tegemoetkomingen. Zoals we weten is dit allerminst gebeurt en is er een echte islamitische dictatuur ingesteld en werd het volk, zoals eerder gebeurde tijdens nazi Duitsland, naar het front (Irak) gestuurd om te sneuvelen voor dezelfde heren. De gevangenissen werden ontruimd en de echte criminelen kregen alzo de kans om hun afschuwelijke diensten te bewijzen voor het regime. Dit boek is geen geschiedenis maar tegenwoordige tijd. Niemand is daar zeker van zijn leven. Ik hoop op nog een boek van deze schrijver te mogen lezen.