"Ongewenste" onafhankelijkheid

Een van de beste boeken die ik dit jaar las. Makumbi beschrijft de leefwereld van een jong Oegandees meisje genaamd Kirabo. Ze is een sterke, onafhankelijke meid met een krachtige wil. Maar hoe ga je daarmee om in een maatschappij die dat eigenlijk niet van jou verlangt?

Mwenkanonkano (een veel leuker woord voor feminisme) in een wereld waar familie ontzettend belangrijk is, maar de vrouw totaal over het hoofd gezien wordt. Moeders hebben een groot aanzien, maar vergeet het maar dat ze iets zou kunnen bezitten. Kinderen zijn niet de hare, maar van de vader en de clan. Desondanks de traditie en folklore die diep in alle personages geworteld zit sijpelen westerse en moderne gebruiken stilletjes aan binnen. Het idee dat de vrouw haar kinderen meeneemt als ze haar man verlaat bijvoorbeeld, of dat een geschoolde vrouw meer “waard” is dan een jong getrouwde vrouw… De gezinnen/clans die rijk genoeg zijn kunnen het zich te veroorloven, maar onafhankelijkheid is helaas een duur sprookje.

De tekst is doorspekt van Oegandese vocabulaire, wat het verhaal des te authentieker maakt. Er is geen verklarende woordenlijst, maar dat is totaal geen probleem voor de vlotheid van het lezen. Door de context zijn de woorden perfect begrijpbaar en dragen bij aan een unieke leeservaring.

Gelukkig is er Makumbi’s andere roman Kintu om te lezen, want na een boek van haar wil je alles dat ze schreef lezen. Ik wou niet dat er een einde aan het boek kwam en een week na het lezen mis ik Kirabo nog altijd. Aan alle mooie liedjes komt een einde en aan alle goede boeken ook. Lees het op je gemak, geniet er van, proef het, koester het.