En de Hel is nooit veraf

Steinbeck. Je kan niet niét aan Steinbeck denken tijdens het lezen.
Cannery Row is nooit veraf.
Alleen werd dat meesterwerk in 1944 geschreven, dit magistrale boek zowat 80 jaar later - al speelt het zich in dezelfde periode af.
De smeltkroes die Amerika op dat moment is, komt in beide gevallen wervelend tot leven, hier op de tonen van Chick Webb en Mickey Katz in het danszaal van Moshe Ludlow, de joodse theaterdirecteur in Pottstown, Pennsylvania.
De taal swingt al evenzeer als de klezmer en de jazz, de personages nestelen zich vrijwel meteen in je hart.
Een hart dat door de auteur geregeld binnenstebuiten wordt gekeerd, zeker als blijkt dat het verschil tussen goed en kkkwaad wel erg zwart-wit blijkt te zijn en de hel verraderlijk vaak vlakbij hemel en aarde ligt.
McBrides roman wordt bevolkt door kleurrijke personages van divers pluimage, maar het zijn toch vooral de zwarten die het hard te verduren krijgen:

“Problemen vielen op negers als regendruppels”.

Wie deze laatste zin als offensive ervaart, blijft beter ver weg van De Hemel&Aarde Winkel.
Wie erkent dat het n-woord binnen een verantwoorde historische context wel degelijk relevant is, haast zich nú naar zijn Hemel&Aarde Boekenzaak.
Want een onaards mooi, maar hemeltergend tragisch hoofdstuk als ‘De Vinger’, waarin de dove Dodo en de verlamde Monkey Pants met elkaar leren communiceren, daarvoor moet je al een heel eind terug in de literatuurgeschiedenis.
Tot Steinbeck, wellicht.