Overweldigende, menselijke eenvoud

'De trein is klein, er zijn drie wagons, het zijn drie droevige wagons, van die wagons die traag bewegen, die altijd te laat komen, je verwacht haast dat ze een schoorsteen hebben waar stoomwolken uit komen. De trein beweegt zich lusteloos, lijkt bijna te struikelen over het onkruid langs de rails, Valerio heeft het gevoel dat hij op de rug van een oude man zit, hij ziet vervallen huizen door het raampje, de trein is leeg. In Brescello stapt hij uit om een bus te nemen die hem uiteindelijk in Fabbrico zal brengen, het dorp waar hij is geboren. Hij stapt in de bus nadat hij een sigaret heeft gerookt onder een kale, bevroren boom. Hij wringt zich tussen de stoeltjes, zijn knieën tegen de hoofdsteun van de stoel voor hem. In de zittingen brandplekken van peuken en een stoffige geur, hij glimlacht bijna, voelt zich net een puber, hij leunt met zijn hoofd opzij en valt in slaap terwijl hij de met stift gekalkte liefdesverklaringen leest.' (p.50)

Alles aan dit boek is menselijk, op menselijke maat. Het formaat, de taal, de verhalen. Verhalen over een groep mensen in een verborgen, wat geschonden gemeenschap. Verhalen verteld in zinnen die zich nooit willen opdringen, met woorden die niet dienen om op te scheppen, maar gewoon rechttoe rechtaan zijn. Aangrijpende verhalen over mensen met hun mooie en minder mooie kanten verteld zonder oordeel. Een zinderend en zinnelijke verhaal over vrienden, hun leven, hun liefde en ook de dood. Want de dood, of je het nu wilt of niet, bepaalt de menselijke maat. Dit boek is overweldigend, overweldigend in al zijn eenvoud, eerlijkheid en menselijke schoonheid.