Haar meest intelligente psychologische thriller, tot nu toe

Met De nieuwe dood plaatst Corine Hartman een denderend slotakkoord op haar trilogie, waarin borderliner Faye van Laar zich constant manifesteert als het extraordinaire hoofdpersonage. Haar eerder verschenen korte thriller “Een zoete wraak”, kan als een losstaand verhaal worden gelezen.

Groot Loenen, de psychiatrische instelling en tevens thuisbasis van dertiger Faye van Laar, beschouwt Professor Max Harris als zijn ideale proefterrein. Ginds kan hij immers zijn revolutionaire concept ongestoord omzetten naar de praktijk. Hij droomt ervan het welzijn, het leven (en de dood), alsook het toekomstperspectief van de menselijke stervelingen drastisch bij te schaven. In de labiele Faye en haar medepatiënt Lisa vindt hij twee voortreffelijke vaandeldragers. Vooraleer dit dynamische duo het goed en wel beseft, maken beide dames deel uit van Harris’ mysterieuze missie. Is het vertrouwen in de professor echter wel terecht?

‘Ze komt dichterbij en legt haar arm om me heen. Je doet het hartstikke goed, het geeft niks. Ik schud mijn hoofd. Ze hoort hier niet, ik wil haar niet, of eigenlijk wel, graag zelfs, maar het kan niet.’

Het is effectief aangewezen dat je vooraf Een duister pad en vervolgens In vrije val leest, of hebt gelezen.

Niettegenstaande een aantal verwijzingen naar de vorige delen, toch komen de weerkerende personages in “De nieuwe dood” pas helemaal tot leven, als je hun complete voorgeschiedenis kent. Trouwens, de karakters zijn complex en authentiek.
De proloog is meteen goed voor een knaller. Wat volgt is een futuristisch getint verhaal, waarin Faye - de ik-verteller – en Lisa de echte sterren zijn. De apotheose is ijzingwekkend. De mensheid wordt steeds maar ouder en dat feit brengt bepaalde consequenties met zich mee.

Knap hoe de schrijfster netelige vraagstukken zoals de toenemende kosten voor de gezondheidszorg, verontreiniging van onze leefomgeving, aan de kaak durft te stellen. Stoutmoedig schetst ze dit alles binnen het kader van een toekomstige virtuele wereld. Tevens stelt Hartman indirect de vraag of oude, ernstig zieke mensen nodeloos moeten blijven lijden.

‘Ik heb veel bewondering voor zijn werk, maar met jou wil ik ook mijn bedenkingen delen. Alleen met jou, Faye, en dan laat ik het, in overeenstemming met de lafaard die ik ben, aan jou over wat je daar verder mee wilt doen.’

De auteur hanteert haar eigen stijl, waarbij de beklemming duidelijk voelbaar is. In sommige fragmenten weet ze je aan te grijpen met een rijke, mooie taal.

Dit is een actuele psychologische thriller van een hoog niveau; haar meest intelligente boek ook. Tot nu toe, want met dame Hartman weet je nooit.

Het nieuwe leven versus de nieuwe dood.