Vier generaties willen blijvend herinnerd worden

De slaap die geen uren kent is de debuutroman van Sebastiaan Chabot (1989), de zoon van Bart Chabot (1954): dichter, schrijver en performer. Bart Chabot beleefde zijn literaire doorbraak met zijn vierdelige biografie over Herman Brood.

Sebastiaan Chabot studeerde geschiedenis aan de Universiteit van Amsterdam en vertrok toen naar New York om daar een master Creative Writing te volgen, met onder andere Jonathan Safran Foer als begeleider en lesgever.

De slaap die geen uren kent bestaat uit twee vervlochten delen, één van een straatverlichter in een klein dorpje bij de Moezel in 1950 en één van een hedendaags gezin uit Den Haag. Het deel dat zich afspeelt in 1950 voelt aan als magisch realisme, vooral waar het alter ego van Kurt, Viktor Karl Kuschfeld zich manifesteert. Een raadselachtig en bevreemdend verhaal. Het andere deel gaat over de familie in Den Haag, bij wie het portret van een oude man in de hall hangt, een portret van de (over)grootvader dat de kleine Victor angst inboezemt. Dit deel speelt zich drie generaties later af.

Chabot brengt raakvlakken aan tussen beide lijnen door de vaders allemaal hetzelfde verlangen te geven: ze willen allemaal iets memorabel doen, uit angst om niet herinnerd te worden. Het verhaal gaat over de vele kleine keuzes die grote gevolgen kunnen hebben. Over liefde, familie en schuld. Maar het is redelijk verwarrend en weinig uitgediept. Gelukkig barst het uit zijn voegen door de vele taalkundige vondsten, de overvloedige beeldspraak en de eigenzinnige toon. Chabot schreef zijn debuutroman eerst in het Engels tijdens zijn studie Creative Writing, maar in plaats van het naar het Nederlands te vertalen, herschreef (hertaalde) hij het in het Nederlands.