Over een eigenwijze oude dame die het heft in eigen handen neemt

Afgelopen zomer gaven bibliotheekmedewerkers uit Vlaanderen hun top 3 door in de krant. Een van de titels die mij opviel was De stenen engel. Het lezen waard!

Het boek dompelde mij onder in het leven van Hagar Shipley, een vrouw van in de negentig, die inwoont bij haar zoon Marvin en haar schoondochter Doris. Het verhaal speelt zich af in Manawaka in Canada en het begin refereert al onmiddellijk naar de titel, de stenen engel. Bij de geboorte van Hagar is haar moeder overleden en op haar grafzerk liet haar vader een stenen engel plaatsen. Hagar heeft een kamer in de woning van haar zoon en trekt zich daar terug in haar eigen wereld. Flarden van het verleden komen in haar hoofd op, doorweven met uitspraken uit haar dagelijkse wereld. Ze kan het niet goed vinden met Doris, haar schoondochter. Doris is huisvrouw, in de zestig en verzorgt Hagar op haar wenken. Op een dag vangt Hagar op dat Marvin en Doris overwegen om haar naar een rusthuis te laten gaan omdat de zorg te zwaar wordt. Hagar vindt dit verschrikkelijk. Het boek is een tegenstribbelen tegen de opname in een rusthuis en het moeilijk hebben met het aanvaarden van de beperkingen die een bepaalde leeftijd met zich mee brengt.

Als de opname in een rusthuis reëel wordt, trekt Hagar weg, zomaar met amper eten en drinken en degelijke kledij. Bij deze zoektocht komt ze in een verlaten hangar terecht, waar ze een man ontmoet die ook deze plek gekozen heeft om zijn ellende even te vergeten. Het was zeer mooi om de lezen hoe de ene voor de andere zorgt, hoe ze elkaar in de intimiteit van deze situatie een deel van hun leven vertellen. Ze weten dat ze elkaar daarna nooit meer zullen ontmoeten, maar het was ontroerend om te lezen.

In het boek kijkt Hagar terug op haar leven: haar jeugd, haar ouders, haar huwelijk en kinderen. Soms komt ze tot inkeer en beschrijft ze hoe ze bepaalde dingen anders zou hebben aangepakt. Ze blijkt een ondernemende dame te zijn geweest die vaak tegen het gangbare in ging en haar eigen zin doordrijft.

Voor mij een herkenbaar boek, ooit worden we allemaal ouder en mogen me ook maar negentig worden zoals Hagar. Soms betrap ik me er op dat als ik mijn dochters bezig zie, dat ik ook met weemoed aan vroeger terug denk of dat ik ook eens overdenk hoe het leven soms anders had kunnen lopen. Een Canadese schrijfster die ik met plezier ontdekt heb.