Over het zware leven van een jongvolwassene

Gedurende twee opeenvolgende dagen word je als lezer meegenomen in de wereld en de gedachten van de onzekere Holden. Zoals bij veel pubers het geval is, voelt Holden zich dán weer overmoedig , dán weer depressief, liegt, rookt als een ketter, wordt stiepel zat, maar voelt zich pas op en top gelukkig als hij merkt dat zijn kleine zusje Phoebe hem nooit in de steek zal laten.

Het boek werd uitgebracht in 1951 en zorgde meteen voor een controverse. Wat het boek zo controversieel maakte was het gul gebruik van grove woorden en zogenaamd bewogen thema’s als seks en prostitutie en het feit dat het mensen zou hebben aangezet tot criminele daden.

Over een onvolwassene vechtend met de volwassenheid. Over een gevoelige jongen die zich naar buiten groot houdt maar vanbinnen behoorlijk verward is en depressief wordt van de gedachte dat hij volwassen gaat worden. Over het zware leven van een jongvolwassene. Over de kwetsbare fase van een jongvolwassene.

Briljante coming of age-roman vertelt in de ik-vorm. Meeslepend. Holden Caufield filosofeert in eigen termen en daardoor ga je als lezer algauw de wereld zien door zijn ogen, via zijn brein, via zijn gedachten. Met zijn kale taalgebruik weet Salinger een bitterzoete toon te vinden tussen nostalgische weemoed en pijnlijke jeugdherinneringen. Holden Cauffield kan maar zijn draai in de wereld niet vinden. Hij is op zoek naar zichzelf en weet niet hoe ermee om te gaan. De drang naar volwassen worden is groot maar toch blijft hij in zijn jeugd hangen. Kortom de klassieke problemen waar elke puber mee worstelt op jongere leeftijd.
Het verhaal wordt chronologisch verteld met nu en dan een flashback, en speelt zich af in de jaren ’50 van de vorige eeuw, en geeft een mooi beeld van hoe was om in die tijd op te groeien.

Aanvankelijk moest ik veel lachen om de scherpe en sarcastische opmerkingen van het hoofdpersonage. Hoe meer ik echter in het boek kwam en het verhaal vorderde, begon ik ze minder grappig te vinden. Na verloop van tijd valt Salinger in herhaling, en had ik zoiets van: “Ja, Holden, dat heb je al enkele keren gezegd, nu weet ik het wel.” Ietwat storend dus dat sommige frasen en uitdrukkingen tot in den treure herhaald worden om het gelimiteerd taalgebruik van tieners weer te geven. In het begin vond ik het dus een zeer leuk en op bepaalde momenten zelfs komisch boek, maar naarmate het vorderde nam het eerder een triestige en depressieve wending. Holden straalt op het einde een en al eenzaamheid uit. Er zit dus ook nog een rauw kantje aan het verhaal.

De vanger in het graan behoort tot de romans die je gelezen moet hebben, niet in de minste plaats vanwege de zowel dwarse als vertederende humor waarmee Salinger het verhaal heeft geschreven. Héél graag gelezen. Maar echt. Ongelogen.