De grote boodschap. Tip 8
(Filippo schrijft zijn vriend Franci in Australië met de vraag of daar down-under net als in Italië de apocalyps zich heeft voltrokken)
'... Van die witte, rode, zwarte en gele paarden is geen spoor te bekennen, of althans, hier bij ons in Pistoia hebben we ze niet gezien. En er zijn ook geen aardbevingen of meteorietregens geweest. Maar de apocalyps is wel geweest. Hij is zomaar gekomen, zonder bazuin van het laatste oordeel om hem aan te kondigen. Ik werd op een ochtend wakker en merkte dat alles pijn deed. Elke beweging deed pijn, zelfs als ik mijn vinger boog. Zelfs knipperen met mijn oogleden deed pijn. Een constante pijn die nooit weggaat. Lopen is bijna onmogelijk zonder het uit te schreeuwen. Het is moeilijk uit te leggen, maar elk biologisch proces veroorzaakt pijn. Zelfs het groeien van mijn baard, mijn haren en mijn nagels. Mijn tanden zijn geïrriteerd. De spijsvertering beneemt je zowat de adem, je moet er zelfs van huilen. Het is alsof god alle mensen de verdoving heeft afgenomen die het mogelijk maakt pijnloos te leven en plezier te hebben, in alle rust je ding te doen. Weet je nog dat verhaal dat verteld werd over endorfine die in onze hersenen geproduceerd wordt om een prettig gevoel te geven? Ik heb nu begrepen dat het vlees, de cellen, het bloed zelf lijdt om te kunnen bestaan en dat god (en dan te bedenken dat ik niet gelovig was) bij ons verdovende middelen had ingebracht die hij ons nu heeft afgenomen. Nu hebben we niets meer dat ons beschermt en is elke seconde een aaneenschakeling van lijden. Alsof we vierentwintig uur per dag gemarteld worden. Neuken, excuses dat ik me zo uitdrukt, is bijna onmogelijk. Eergisteren had ik een erectile en ik ben bijna bewusteloos op de grond gevallen. Van een zaadlozing is al helemaal geen sprake. Ik zie niet hoe er kinderen gemaakt kunnen worden. En de zwangere vrouwen lijden nog het meest, ze plegen allemaal abortus vanwege de gruwelijke krampen. Ondanks dit alles wil ik niet al te dramatisch overdrijven, misschien gaat het wel weer voorbij. Misschien zal de de heilige vader ons opnieuw onderdompelen in die natuurlijke drug die het leven waard maakte geleefd te worden. Onze drugs functioneren beslist niet. Bij de GGD delen ze gratis alle soorten drugs en verdovende middelen uit, zelfs heroïne en opium. Wat raar, niemand heeft nooit eerder gedacht aan deze straf. De ergste straf van allemaal. Iedereen had altijd maar een grote mond. Maar nu is praten onmogelijk. Onze stembanden gebruiken we nu alleen maar om te jammeren. Ik moet nu stoppen met schrijven, mijn hand raakt verlamd en mijn ogen worden wazig, ook kijken doet pijn... Ik hoop heel erg dat het bij jullie niet is als hier. Als het bij jullie niet is gebeurd, moeten jullie goed bedenken dat het leven dat jullie leiden fantastisch is, jullie moeten elke seconde genieten, met volle teugen inademen, feestvieren, kussen, neuken... Ik hou veel van je. O, ik had nog niet gezegd dat elke hartklop een steek is die me zachtjes doet kermen. Je Filippo. (2012)' (p. 371-373)
Overal in huis zwerven boeken. Zo zijn er ook die het kleine kamertje van de grote boodschap opzoeken. Boeken om te lezen voor even op de WC, boeken die je vastneemt voor wat tijd op 't gemak. Tien heerlijk klevende literaire snacks voor op het toilet.
Tip 8: Een delicaat moment (Niccolo Ammaniti)
Ammaniti, zijn personages zijn onhebbelijk en aandoenlijk, maar eigenlijk zo gewoon. Zijn verhalen zijn hilarisch en tragisch, maar blijven altijd herkenbaar. Zijn taal is én grootsprakelijk, én kleinmenselijk, Ammaniti is een verbale duizendpoot. Ammaniti zelf is nar én satiricus, het best vergelijkbaar met de Mozart geschetst in de film 'Amadeus' (Milos Forman), frivool aan het hof, vol diepe ernst schrijvend aan zijn 'Requiem'. Ammaniti, de schrijver van 'Jij en ik', is als het kleine broertje dat zegt: " 'Ik haal je op, ik neem je mee', geen paniek, 'Ik ben niet bang', 't is 'Zo god het wil' en dus 'Laat het feest beginnen', want wie weet is het 'Het laatste oudejaar van de mensheid' en 'Jij bent mijn schat'".
Niccolo Ammaniti was tien jaar geleden waarschijnlijk Italiës populairste schrijvers. Bertolucci verfilmde een novelle, zijn boeken wonnen prijzen als Premio Viareggio en Primo Strega, en zijn werk werd en masse vertaald. The Times vat het simpel samen: Het Italiaanse woord voor talent is: Ammaniti.
Een delicaat moment is een bundeling van zijn kortverhalen en zo ook 'een staalkaart van het literaire kunnen van dit Italiaanse fenomeen'. Zijn shorties kunnen misschien niet tippen aan zijn romans, maar toch, absurde situaties, bizarre plotwendingen, knap inlevingsvermogen, interessante personages, eigenaardige gebeurtenissen, nooit saai, nooit voorspelbaar, dit alles maakt Een delicaat moment meer dan de moeite waard om mee te smokkelen naar de plee.
Kortverhalen zijn ideaal om op de WC te kunnen genieten van literatuur. Andere (zoniet nog grotere) meesters van zulke pareltjes die me té lang in het achterkamertjes deden vertoeven: Raymond Carver (Wees alsjeblieft stil, alsjeblieft), Alice Munro (Stilte), Haruki Murakami (De olifant verdwijnt en Na de aardbeving), Gabriel Garcia Marquez (Ogen van een blauwe hond en De ongelooflijke maar droevige geschiedenis van de onschuldige Eréndira en haar harteloze grootmoeder) en Jhumpa Lahiri (Vreemd land). En natuurlijk niet te vergeten de diamantjes van Kafka.
