Een reis door tijd, ruimte en geest

Ik kwam daarnet bij de leestips Mijn zoon, mijn monster van Ingrid Verhelst tegen. Ik las het ook, en was even enthousiast als mevrouw De Geest. Voor het eerst in mijn leven keek ik bijna uit naar mijn oude dag!
Verhelst (woonachtig in Gent) die ik nog nooit zag vermeld in de pers, heeft meer pareltjes op haar naam staan, zowel romans als kinderboeken. Voor mij is de absolute topper De verzamelde levens van Paula S. Het boek vertelt het verhaal van Paula S die vijf jaar opgesloten zat in Auschwitz en daar als gespleten persoonlijkheid uitkwam. Een hallucinant verhaal!
Net zoals in Mijn zoon, mijn monster moet je als lezer dat verhaal min of meer zelf maken. Je krijgt hints - soms echte, soms 'dwalende' - een recht-voor-de-raap-taal, afgewisseld met pure poëzie en een sfeer die je laat lachen, huilen, zingen en walgen. Allemaal tegelijkertijd. Als ik de stijl van het boek mag vergelijken met dat van een andere schrijver, dan is het met Murakami, en dan vooral met Hard-boiled wonderland en het einde van de wereld.
Verhelst plukte haar boek uit de werkelijkheid (het is het verhaal van de moeder van een van haar Joodse vrienden), maar verhief die werkelijkheid tot mythe. Sinds De trein der traagheid had ik van eigen bodem nog nooit zoiets gelezen - al loopt de vergelijking een beetje mank, want Verhelst leest spannender - sneller ook - dan Daisne.
Het is geen gemakkelijk boek (wél van taal, niet inhoudelijk). Je moet er je verstand bijhouden, én je moet bereid zijn de werkelijkheid zoals je die kent, los te laten.
Maar... daarvoor lezen we toch, nietwaar?
Alleen al het citaat op het voorblad geeft lees-goesting:

Hij zag haar, won haar en verzon haar
een naam die niet de hare was,
maar die haar stond zoals haar lippen
haar mond, en gaf hem haar.

Meer heb ik hier niet aan toe te voegen. Behalve misschien nog dit: momenteel enkel nog verkrijgbaar als e-book én... in de Bib!