Boon over de mensen in de (voor)stad en in de wereld

Bekroonde (Leo J. Krynprijs 1942) debuutroman uit 1943 - in oorlogstijd - van de Vlaamse schrijver Louis Paul Boon (1912-1979). Boon is een meester-verteller wiens eerste zinnen je als lezer op scherp stellen - het herinnert mij aan een fictief oud jeugdboek dat blijvend actueel is.

"Ook in de voorstad is het leven onverschillig. Daar hebt ge nu de laatste straat van de stad, een rijkemenschen-huis dat een beetje alleen staat, en den zot houdt met zeven andere huizekens op een root (...)".

Zijn personages laat hij handelen en spreken terwijl de voorstad verandert, uitbreidt, moderniseert ... enzovoort. Arm, rijk, jong en oud dromen van geluk, een nieuwe wereld, liefde, schoonheid, kunst ... maar zitten gevangen, zijn angstig, hebben tegenslagen, zijn ziek ... en worden geconfronteerd met de dood, telkens opnieuw.

Boon beeldt in De voorstad groeit met mededogen en gevoel, poëzie, dramatiek, filosofie, ironie, taalgebruik en stijl zowel de zinloosheid van het leven (tragiek) als de kracht van gewone mensen (troost) uit. Voor Boon lossen kunst en leven niets op. Daarom is er een open einde van de roman en begint alles weer opnieuw:
"En ... ach, enzovoort, enzovoort."

Bijkomende en boeiende (achtergrond)informatie: ik las de zogenaamde Werk-Uitgave uit 2000 en raadpleegde ook het eerste deel van het Verzameld werk uit 2007. Beide uitgaven bevatten een wetenschappelijk nawoord.