Portret van een tragisch schrijversleven

“In mijn biografie breng ik Roger Van de Velde als journalist, als vader, als verslaafde en als schrijver opnieuw tot leven”, stelt Ellen Van Pelt, “zijn boeken verdienen een nieuwe generatie lezers.” Ze verwijst naar fans/schrijvers als Dimitri Verhulst, Erik Vlaminck en Stefan Brijs. Van Pelts Deze wereld is geen ergernis waard is alleszins boeiende lectuur.

De biografe deed grondige research en al wil ze dat soms wat té nadrukkelijk onderstrepen door omstandig te citeren en vaak van het ene citaat naar de andere quote te gaan; de details die zo belicht worden stellen het beeld dat ontstaan was van Van de Velde bij. Er blijven evenwel blinde vlekken en Van Pelt is niet te beroerd om te erkennen dat ze bepaalde informatie niet wist te bemachtigen en andere ‘feiten’ dan weer niet bevestigd kreeg door verschillende bronnen.

“Af en toe neemt Van de Velde in zijn brieven een loopje met de waarheid”, schrijft Van Pelt in haar verantwoording. Om Van de Velde als mens en kunstenaar te leren kennen komt het er niet op aan om fantasie en realiteit, fictie en feiten, te scheiden maar om te ontdekken hoe ze elkaar voeden en weerspiegelen.

“Men zou het als een pluspunt kunnen beschouwen dat ik mij inderdaad in de gevangenis voor de eerste maal in de literatuur begeven heb”, zegt Roger Van de Velde daarover zelf, “dat is voor mij alleszins een compensatie geweest voor de vrijheidsberoving daar. Waar ik onmiddellijk aan wil toevoegen dat als er inderdaad een winstpunt is geweest dat het toch een heel hoge prijs is geweest die ik daarvoor heb moeten betalen.”

Hoe hoog die prijs was wordt duidelijk in Deze wereld is geen ergernis waard. Ellen Van Pelt houdt zich aan de feiten en data maar die klinische uiteenzetting volstaat om aan te geven hoe ondraaglijk zwaar het leven van de schrijver was. Gelukkig is de roman ‘De knetterende schedels’ heruitgegeven zodat we ook Van de Velde unieke werk kunnen herontdekken. “Er bestaat dus geen reden om u in uw armzalig graf onder de hoge cypressen te ergeren over de harteloosheid van een wereld, die u als de pest heeft uitgedreven,” schreef Van de Velde in ‘Dialoog met een dode’, “deze wereld is geen ergernis waard.”