Het verhaal van een vriendschap

Dit boek vertelt een verhaal over een mooie vriendschap die op een onwerkelijke manier ontstaat, het leven van de auteur bepaalt en een gapende leegte achterlaat.

Schitterende, beeldrijke taal waarbij je met al je zintuigen getriggerd wordt: in plaats van een boek, lijk je wel in een film te zitten. De treffende beschrijvingen, vaak in lange volzinnen, doen je de schilderijen opzoeken die beschreven worden. Als leek heb ik van een aantal werken en schilders nooit gehoord, de beschrijving is dus nuttig en doet je dingen zien die je zelf niet zou hebben gevonden. En inderdaad, de talloze meubels die Dius ontwerpt, zijn schilderijen, zijn prachtig beschreven: je kunt je ze voorstellen en je verlangt ernaar ze met eigen ogen te zien.

Anton, de ik-figuur, en Dius hebben een totaal verschillende kijk op kunst: Anton is de theoreticus, de prof die zijn proefschrift schrijft en zijn lessen in kunstfilosofie voorbereidt, Dius de ambachtsman, mislukt als student maar ongelooflijk getalenteerd en creatief.

Dius maakt een bureau voor Anton en gaat daar heel ver in. Hij verbergt een tekst onder de fineerlaag, een tekst die Anton na de dood van Dius terugvindt op een foto maar die wij nooit leren kennen. Dit is bevreemdend: wat staat er precies geschreven in het bureau?

Er zijn nog andere vragen zonder antwoord: waarom zegt Dius dat Anton, de auteur, Lys niet meer wil zien waardoor ze uit zijn leven verdwijnt en hij daar jaren ongelukkig om is?

Het is een tegelijkertijd een ander soort boek dan bv. Oorlog en terpentijn, of De opgang, maar ook een heel herkenbaar werk door de stijl, de manier van vertellen. Een boek om van te genieten, een vriendschap die je iedereen zou toewensen.