Bekentenis van een eenzaat

Willem Termeer vond het als kind al moeilijk om aansluiting te vinden bij anderen. Geplaagd door achterdocht, een gebrek aan ambitie en talent, zonder echte interesses en altijd net iets te traag om een beslissing te nemen of een bepalende daad te stellen, groeit hij op zonder vrienden en liefdesrelaties.

Ook als volwassene blijft hij een eenzaat. Hoewel financieel onafhankelijk na het overlijden van zijn ouders, slaagt hij er niet in om betekenisvolle ervaringen op te doen. De hoop dat hij in een huwelijk wel oprechte liefde en vriendschap zal vinden, blijkt al tijdens de huwelijksreis ijdel te zijn geweest. Verveeld breekt het jonge paar de reis na enkele dagen reeds af.

De affectie van zijn vrouw gaat niet verder dan de kleine lettertjes van het huwelijkscontract. Het liefdeloze huwelijk is zowel voor vrouw als man een gevangenis - de vrouw berust, de man jaagt zijn driften na, maar botst al snel op de hoge financiële eisen van zijn minnares.

Uiteindelijk zal Termeer zijn vrouw vermoorden, deze tekst is zijn bekentenis en vangt aan met de beroemde woorden: 'Mijn vrouw is dood, en al begraven.'

Een nagelaten bekentenis verscheen in 1894 en is het bekendste werk van de Nederlandse schrijver Marcellus Emants (1848-1923). Je vindt de tekst ook in de DBNL.