Een absurde komedie met tragische ondertoon
Tom
Schockaert schreef voorheen hoofdzakelijk voor
theater, onder
zijn pseudoniem Eddy de Moor. Met zijn monoloog ‘Nora’, die hij
ook zelf opvoerde, haalde hij in 2018 de selectie voor het
Landjuweel: zowat
de Oscars voor het amateurtheater in België. Dat
de auteur uit Wetteren zich ooit aan een roman zou wagen, lag dan ook
in de lijn der verwachtingen. (“Dat
staat als een huis van prima beton!”)
En wat een sterk en verrassend debuut zet Schockaert neer!
Het verhaal:
Een
man wordt stapelverliefd op een foto die hij zag op sociale media.
Eva, een amateurmodel, woont ergens tussen Deurne en Antwerpen. Hij
beslist haar te zoeken, te vinden en lief te hebben. Op zijn queeste
naar die verre en vreemde stad ontmoet hij tal van 'rare mensen' en
verzeilt hij in de meest 'bizarre situaties.’
Men
zegt dat de openingszin van een roman zowat de belangrijkste is van
het hele boek. En inderdaad, de eerste zin van Een
onwaarschijnlijke Eva zet de toon voor de rest van de roman:
“Ik
had de pet van Jan opgezet en getooid in de klederdracht van het
klootjesvolk voelde ik me klaar.”
Tom
Schockaert speelt met taal als geen ander, tot in het absurde toe. Zo
verzint hij bijvoorbeeld talloze variaties op het spreekwoord “Dat
staat als een paal boven water” zonder ooit de juiste vorm van het
gezegde te
citeren.
Enkele voorbeelden? Van
“Dat staat als een huis van prima beton” (pagina
8 bovenaan en vele pagina’s daarna)
tot “Dat staat zoals de paal in mijn broek er bijna gaat van staan”
(pagina 232). Absurd? Reken maar! Het hele verhaal, de personages die
de hoofdpersoon onderweg ontmoet, de
situaties waarin hij terechtkomt, het
taalgebruik … allemaal lekker absurd en ongerijmd. Spielerei in het
kwadraat!
En
toch leidt het ergens naartoe. Naar de verrassende ontknoping in
Hoofdstuk zero. Waar alle puzzelstukjes plots op hun plaats lijken
te vallen.
Hoofdstuk
zero?? Tja, what’s in a name. Zoek geen logica in de nummering van de hoofdstukken. Ik ben zo gek geweest de hoofdstukken die elkaar niet
numeriek opvolgen,
te gaan tellen … Hoofdstuk
28 bestaat blijkbaar niet, na hoofdstuk 16 volgt 16 bis en
hoofdstuk 29 zou het hoogste zijn, samen met hoofdstuk zero zouden
er dus in totaal 30 hoofdstukken moeten
zijn?
Zit hier een intentie achter? Een verklaring? Dat heeft allemaal geen
belang, het jaagt blijkbaar enkel diegenen op de kast die er een samenhang, een
logica
in zoeken. De auteur/protagonist sleept je mee in zijn doldwaze
queeste, zo lijkt het.
Wat
ook leuk en telkens verrassend is, is de verwijzing naar songteksten.
Een voorbeeld:
“Niet met deze jongen. Andere gewoonten hou ik erop na. De laatste twee frases zijn gepikt van de heer Van Het Groenewoud Raymond. Ik pik wel eens vaker. Maar nooit iets ergs, of iets dat vreselijk gemist zal worden.” (pagina 6)
Besluit
Tussen alle gekheid en absurditeit door, word je ook geconfronteerd met de kwetsbaarheid van zowel protagonist als antagonisten, hun onvervulde dromen en wensen, hun eenzaamheid en kleinmenselijkheid.
Het hoofdpersonage uit Een onwaarschijnlijke Eva neemt je mee op zijn “queeste” en laat je als ik-persoon in zijn hoofd en in zijn hart kijken. Hij toont zijn kwetsbare ik. Geen enkel gevoel, geen enkele gedachte wordt voor de lezer verborgen gehouden. En een mens denkt en voelt nogal eens wat! Gedachten springen van de hak op de tak. Soms denkt hij dingen die hij misschien niet luidop zou durven uitspreken … maar de lezer krijgt dit alles wel rauw en onversneden voorgeschoteld.
Sommigen
zullen daarbij duimen en vingers aflikken. Anderen zullen er zich
onbehaaglijk bij voelen. Dat staat als een huis van prima beton.
Synopsis
Een man wordt stapelverliefd op een foto die hij zag op sociale media. Eva, een amateurmodel, woont ergens tussen Deurne en Antwerpen. Hij beslist haar te zoeken, te vinden en lief te hebben. Op zijn queeste naar die verre en vreemde stad ontmoet hij tal van 'rare mensen' en verzeilt hij in de meest 'bizarre situaties.’