Het perfecte tussendoorboek

Een stroopgraf voor de bij is een bundel met absurde kortverhalen. Pittige psychologische thema’s worden door Hofland in wel erg vreemde settings besproken. Zo wordt een vastgelopen relatie in kaart gebracht terwijl een aantrekkelijke mannelijke nimf wekenlang in het zwembad van het koppel staat. De apathische toestand van de man is pijnlijk en lachwekkend tegelijk. Ik vond het intrigerend hoe de man zijn vrouw, die volledig in de ban is van de nimf, laat begaan en amper jaloezie voelt.

Ook in het verhaal over de trein bespreekt Hofland een actueel thema in een vergezocht en onmogelijk decor. Zou jij de kans nemen om je huidige leven volledig achter te laten voor een zorgeloos en gelukkig bestaan in een afgelegen gemeenschap? Je kan alleen nooit meer terug en moet nu beslissen. Het maakte dat de mensen in de trein zich bewust werden dat hun lastige leven toch niet zo vreselijk is. Het was de ideale manier om te zien hoeveel positieve elementen en personen er in hun leven zijn. Het verhaal over een gast en een ober blijft ook in mijn gedachten. Ik voelde vooral de plaatsvervangende frustratie van de klant. Het achterliggende gegeven was duidelijk maar wederom sterk overdreven. Het was niet zomaar een gefrustreerde en niet correct behandelde consument in een restaurant. Het was tergend, dreigend en obsceen. Je kan als lezer niet anders dan lijdzaam de onmacht en frustratie van de klant incasseren. Het onvermogen om weerwoord te bieden tegen de ober was zo intens dat ik opgelucht was dat dit verhaal voorbij was.

De verhalen zijn kort en tellen tussen de tien à twintig pagina’s. Dit zorgt voor een leuke afwisseling. De topics zijn eveneens gevarieerd. Toch zijn ze qua opbouw en stijl van hetzelfde kaliber: absurd tot het obscene, realistisch, met zodanig overdreven aspecten dat het moeilijk te vatten wordt. Op die manier komt de onderliggende boodschap of thematiek wel binnen. Enkel het slotverhaal, waarnaar het boek vernoemd is, wijkt hiervan af. Met zijn bijna vijftig pagina’s is het beduidend langer. Het miste eveneens de snelle opbouw, de typische absurditeit en geestigheid. Het deed me aan de filmstijl van Tarantino denken. Er zat veel koelbloedig geweld in dit liefdesverhaal. Ik vond het nog steeds een boeiend verhaal maar eerder atypisch.

Ik vond het een amusant boek met veel afwisseling. Het leest vlot en is het perfecte tussendoorboek.