Drie redenen om te smelten voor Eerste Liefde van David Nicholls

1. Zijn personages veroveren meteen je hart

Neem nu Charlie, het hoofdpersonage van dit boek. Hij heeft zijn eindexamens verknald, trekt op met semi-foute vrienden, woont bij zijn depressieve vader en ziet de zomervakantie als een langgerekte geeuw voor zich opdoemen. Tot hij Fran Fischer ontmoet. Een pittig meisje dat hem meetroont naar een toneelgezelschap dat Romeo en Julia wil brengen. En vóór je weg klikt: David Nicholls vermijdt elke mierzoete valkuil met wervelende dialogen en de verre van romantische leefwereld waarin Charlie zich moet standhouden. De manier waarop hij dat doet, met vallen en opstaan, is zo herkenbaar. Je leert een jongen kennen - type ruwe bolster, blanke pit – die meteen je hart verovert. Oh Charlie, ik mis je nog altijd!

2. Zijn filmische stijl kan concurreren met Netflix

De zinderende zomer, het landhuis waar het toneelstuk wordt geoefend, de shabby cafés waar Charlie rondhangt, zelfs de school en de leraren … ze trekken allemaal levensecht aan je voorbij. Dit coming of age-verhaal is ongelooflijk filmisch, wat best logisch is als je weet dat Nicholls zijn carrière begon als acteur en hij ook screenwriter is (onder meer van Cold Feet). Elke winter abonneren we ons op Netflix, maar dit boek won het meerdere avonden van mijn favoriete series (The Letdown, Rita, The Crown).

3. Na dit boek ligt nog een heel oeuvre te wachten

Herken je dat? Je slaat de laatste bladzijde van een heerlijk boek om en meteen overvalt je een pijnlijk gemis. Dat is hier niet nodig. David Nicholls schreef nog veel meer pareltjes. Boeken met personages die in no-time hele goede vrienden worden. Ik las ook Wij en Heftig (allebei even goed) en heb gelukkig nog een heel oeuvre te gaan.