Imponerend, als beukende golven

Ik ben een zeeman, geen visser maar ik hou van de zee, van haar woestheid, haar allesomvattende kracht. Maar ik hou ook van de bergen, hun ruigheid, die imponerende kracht die ervan uitgaat. Elke ochtend de zee doet dat ook, zinnen beukten als golven over mij heen en imponeerden mij, ik voelde mij als lezer nietig maar volgzaam.

Sonja, ex-hotelmanager van een eertijds vermaard hotel-restaurant aan de Bodensee dat in zijn hoogdagen kon pronken met een Michelinster baat heden ten dage een afgelegen hotel uit in Abydyr, een dorp ergens aan de ruige kust van Wales. Het hotel tracht zich daar letterlijk en figuurlijk recht te houden. Zij belandt daar na meer dan dertig jaar samen met haar man aan het hoofd te staan van een bloeiende horecazaak.

Samen met Sonja dompelt Karl-Heinz Ott je mee in de mijmeringen en gedachten van Sonja die haar voorbije leven overschouwt terwijl zij zich op de kliffen door de zilte zeewind laat overweldigen. Nadat Bruno, haar man, gepassioneerd kok zijn ster verliest glijdt hij weg in een apathie en sloten alcohol uit zijn peperdure wijnkelder. De zo vermaarde gezagsdragers en kapitaalkrachtige klanten blijven weg en bij Bruno slaat de verbittering toe. Hij is de wanhoop nabij, kan niet meer voldoen aan het exclusief karakter van zijn zaak. Zijn zaak gaat ten onder, de schulden worden onoverzichtelijk en de bank doet wat een bank meestal doet, zonder mededogen. Op dat moment komt Arno de broer van Bruno op de proppen, een shemiel eerste klas die er voor zorgt dat Sonja het voor bekeken houdt. Deze verhaallijn legt ook pijnlijk accuraat de precaire balans bloot van toprestaurants, ieder die enig besef heeft van koken en horeca zal zich daar in herkennen. Het blijft steeds balanceren op de afgrond.

Na een zoektocht naar andere, evenwaardige jobs ervaart Sonja eens te meer dat zij is uitgerangeerd. Te oud, en niet meer mee met de hedendaagse verwachtingen bij het runnen van een restaurant/hotel. Gedurende deze denigrerende gesprekken door krijgt zij stilaan het echte beeld van haar relatie met Bruno en de opgegeven strijd tot vernieuwing. Maar alsof dat nog niet genoeg is kleedt Karl-Heinz Ott zijn hoofdpersonage tot het bot uit en voert hij jou terug in de tijd waar de grondslag ligt van haar onmacht. We mogen de tijdsgebonden kilheid ervaren van de clerus die de zorg op zich neemt van een kind wiens toekomst al van bij de geboorte bezwaard was.

Dat dit geen vrolijk verhaal is duidelijk maar de wijze waarop dit vertelt wordt overspoelt net zoals de torenhoge golven op een dijk de lezer om die nadien druipnat achter te laten met een overweldigend gevoel.