Het leven is geen sprookje

Er was eens … zo beginnen de meeste sprookjes. Maar dit is “iets anders”: het verhaal van Assepoester wordt verteld vanuit een ander perspectief, namelijk dat van Agnes, haar stiefmoeder.

Er zijn altijd zoveel aspecten aan een verhaal of aan een situatie als er personen bij betrokken zijn. Niets is zwart-wit, elk verhaal heeft zijn grijze zone, elke medaille heeft een keerzijde.

Deze roman brengt een meer realistische versie van het leven van Assepoester en de mensen rondom haar, ontdaan van de magie van het sprookje. De hoofdpersoon is Agnes, die we volgen vanaf het ogenblik dat ze als klein meisje naar Aviceford Manor wordt gestuurd om er te werken als wasmeisje. Ze kent veel tegenslagen, maar ook enkele meevallers waardoor ze uiteindelijk de stiefmoeder van Elfilda-Ella-Assepoes wordt.

Het sprookje wordt een historisch verhaal waarin de rol van de vrouw in de voorbije eeuwen wordt geschetst en waarin Agnes een voorvechtster van de emancipatie van de vrouw wordt. Wat toch een andere nuance biedt dan de rol van ‘boze stiefmoeder’ die haar in het sprookje werd toebedeeld. De stiefzussen krijgen ook een menselijker rol, ze zijn lelijk door ziekte en ongeluk, maar ze zijn mooi van inborst. En Assepoester zelf is niet zo’n doetje als in het sprookje. Elk personage wordt iets genuanceerder voorgesteld.

Er was eens iets anders eindigt zelfs geloofwaardiger dan het sprookje waar iedereen nog lang én gelukkig leeft. Dit zijn de slotwoorden:

“Ik kus haar wang. Misschien verdienen we het niet, maar we zijn gelukkig.”