Iconisch personage

Je maakte misschien al kennis met het (hoofd)personage Olive Kitteridge in de gelijknamige Pulitzerprijswinnende roman van Elizabeth Strout en/of de HBO-miniserie waarin Frances McDormand schittert als Olive. Maar ook wanneer dit niet het geval is, beveel ik je Opnieuw Olive aan. Dit boek dat heet een vervolg te zijn, staat wonderwel op zichzelf.

Het is wat je kan noemen een roman van verhalen. Afwisselend heeft Olive, een gepensioneerde wiskunde-lerares in het fictieve kustplaatsje Crosby in de Amerikaanse staat Maine, de hoofdrol of een bijrol. Strout laat je subtiel binnenkijken in de zielenroerselen van Olive en die van andere gewone mensen met elk hun eigen (soms verrassende) problemen.

De schrijfster schittert in het slim aanvoelen van wat waard is te noteren en wat niet. Deze finesse deelt zij maar al te graag met de onweerstaanbare Olive die tot in het laatste verhaal - vele jaren oud in een verzorgingstehuis - blijft bekoren.

Olive werd bijna gelukkig van de schrijfmachine. Ze vond dat hij een mooi geluid maakte, ze vond het leuk dat ze er een vel papier in kon draaien en dat het er weer uit kwam - zonder tussenkomst van die vermaledijde printer! - en ze vond het prettig er stapeltjes van te maken. Op sommige dagen las ze over wat ze had geschreven, op andere dagen niet. Maar de stapel groeide gestaag. Alleen terwijl ze bezig was haar herinneringen op papier te zetten verdween het gevoel dat ze onder een stolp leefde.

Op een dag kwam er een herinnering boven. Maar die kon toch niet waar zijn. Ze was nog klein en vroeg haar moeder waarom ze geen broertjes of zusjes had, zoals andere mensen, en haar moeder keek op haar neer en zei: 'Na jou? Na jou durfden we geen tweede kind te nemen.' Maar dat kon niet waar zijn, en Olive noteerde de herinnering ook niet. (p. 329-330)

Into the original book? The English version is also available in De Krook.