21.4.2/16: Porta segreta
Muren, bushaltes, telefooncellen,... daar waar Ernest Pignon-Ernest zijn kunst in de straat achterlaat is er een stille, kortstondige verstoring, een inmenging in het alledaagse. Zijn werken pronken niet, ze dringen zich niet op, schreeuwen je niet tegemoet zoals reclame doet. Toch zijn het afbeeldingen die storen, prikkelen, zich diep nestelen, ze confronteren, tonen vergankelijkheid.
"Van de stad probeer ik te vatten wat ik zie, de ruimtes, de ritmes, de kleuren, het licht, maar even goed dat wat ik niet zie, de geschiedenis, het geheugen, die plekken vaak meer tekenen dan het zichtbare. En in die werkelijkheid, waarvan ik alle suggestieve mogelijkheden tracht te benutten, laat ik een element van fictie sluipen dat deze werkelijkheid net verscherpt." (Ernest Pignon-Ernest)
Al sinds 1966 laat autodidact Ernest Pignon-Ernest zijn beelden los op de publieke ruimte, beelden in de taal van Caravaggio, beelden waarbij gedrevenheid en engagement een constante zijn. Aids in Afrika, fabriekssluitingen, stedelijke eenzaamheid,...telkens scherpt hij de werkelijkheid.
Zijn meest beklijvende werken liet hij tussen 1987 en 1995 achter in de stegen van de volksbuurten in het hartje van Napels. Deze ietwat morbide, subtiel geplaatste afbeeldingen vormen de spil van dit prachtig boek.
"Le travail d'Ernest Pignon-Ernest à Naples est comme un livret d' opéra. On y trouve l' émotion, le drame, les dynamiques nécessaires à la musique." Louis Sclavis
