Een Gentse rollercoaster
Ik lees nauwelijks thrillers, laat staan dat ik een thrillerfanaat ben, en kende Stevens Berry dus niet echt als schrijver. De titel ‘het geheim van Gent’ samen met de vermelding van het Lam Gods kon ik als Gentenaar niet echt aan mij laten voorbijgaan. ’t Heeft mij geen seconde gespeten, integendeel. Ik werd meegenomen in een rollercoaster van actie, plotwendingen en mystiek. De perfecte combinatie om de lezer bij de les te houden. Blijkbaar laat Steve Berry met deze standalone zijn gekend hoofdpersonage Cotton Malone los en introduceert hier Nicholas Lee (Nick), aangesteld bij de afdeling CLIO (Cultureel Liasonbureau voor Informatie en Onderzoek) van de Unesco. Hij werkt er als VN-afgezant dat deuren opent die anders gesloten zouden blijven voor hem maar eigenlijk is dat slechts een dekmantel voor een voetsoldaat, een spion, een veldagent die ingezet wordt als diplomatie faalt. Werelderfgoed moet beschermd worden. Best de introductie van een nieuw hoofdfiguur dat lang zou kunnen meegaan.
In de proloog word je onmiddellijk in de tijd terug gekatapulteerd naar het jaar 1428 wanneer Jan Van Eyck (Lam Gods) ergens in de Pyreneeën op de vlucht is voor de Moren die toentertijd grote delen van het Europees contingent bezetten. Hij is verbaasd dat bij de confrontatie de Moren afdruipen. Er verscheen een non met een ketting om haar hals met een medaillon van een ‘fleur de lis’. Hij snapt het niet. De uitgegraveerde beeltenis van een Lammergier of een ‘vautour’ die hij onderweg tegenkwam deed nog een duit mee in de zak. Einde proloog, een opwarmer die later gaandeweg zijn betekenis zal krijgen.
Onmiddellijk word je teruggebracht naar het heden waar Nick naar Gent komt om zijn eerdere geliefde, zelfs zijn eerder aanstaande bruid terug te ontmoeten. Een wel bijzondere breuk dreef hun jaren eerder vlak voor het huwelijk uit elkaar. Maar als Kelsey hem vraagt om naar Gent te komen, komt hij. Kelsey werkte er in een welbepaalde functie als restaurateur van het paneel de Rechtvaardige Rechters en deed er een wereldschokkende ontdekking. Helaas, zoals in veel thrillers, loopt niet alles zoals gepland en kom je onmiddellijk terecht in een reeks actiescènes die je geboeid doen verder lezen en even de proloog laten vergeten. Dat duurt niet lang want Steve Berry is blijkbaar een meester in de opbouw van spanning. Na die eerste twee korte hoofdstukken verplaatst hij jou naar Carcassonne in het heden. Alle korte hoofdstukken zijn voorafgegaan door een plaats- en tijdbepaling zodanig dat je goed kan meevolgen en niet verdwaalt in die tijds- en plaatsverwikkelingen. Daar start een verhaallijn die later naadloos aansluit bij de strijd tussen de Room-Katholieke kerk en de Katharen. Steve Berry doet dit met veel brio en heel veel vakkennis. Dat hij zich als een echte onderzoeksjournalist verdiepte in die historiek getuigen de vele cursief gedrukte hoofdstukken met historische informatie (al dan niet vermengd met fictie). Voor sommigen zullen die hoofdstukken eerder langdradig overkomen maar voor mij waren die des boeiender, een les in de kerkgeschiedenis.
Alles draait om het paneel van de Rechtvaardige rechters en het feit dat Jan Van Eyck een wel heel zorgvuldig ‘beeldend’ chroniqueur was. Het paneel draagt geheimen met zich mee. Het is helaas in 1934 gestolen en werd nooit meer teruggevonden. De wervelstorm waar je in terecht komt is meteen ook een regelrechte en overigens terechte aanklacht tegen de dualiteit, wreedheid en dubbelzinnige moraal die onze kerkhouders er toen en nu nog steeds op aanhouden. Machtsmisbruik, opportunisme, pedofilie en wellust, niets is hun vreemd.
Het paneel wordt niet gevonden, is ook nu nog steeds niet teruggevonden maar alles leidt naar de apotheose in de Abbaye Saint-Martin du Canigou hoog op een berg in de Pyreneeën, die ik ooit zelf beklom en bezocht. Steve Berry zet je tot de laatste pagina’s op het verkeerde been en zorgt ervoor dat de spanning doorheen je vel snijdt. Heerlijk, ik heb ervan genoten.
Het nawoord verklaart heel veel en ontwart de fictie van de historische feiten. Broodnodig want dit boek is zo geschreven dat je haast alles zou geloven wat er in voorkomt. Voor mij mochten de dwalingen doorheen Gent iets gedetailleerder omschreven zijn maar ja ik ben dus wel een Gentenaar. Het was prachtig om meegenomen (eigenlijk ‘meegestuwd’) te worden doorheen mijn eigen habitat en de schitterende streek van de Languedoc te mogen herbeleven. Veel prijsgeven mocht ik niet want elk detail zou een voorafname zijn voor de lezer die zich hierin wil laten meeslepen.
Jan Stevens, redacteur boekensite.gent
