Het was spectaculair. Beloofd.
Als er één auteur is die haar beloftes nakomt, dan is het Zita Theunynck wel. Dit boek ís spectaculair. Beloofd. “Dit is een liefdesverhaal. En het is er geen.” Zo staat het op de achterflap en ik begrijp waarom, maar als je één van de twee uitersten moet kiezen, dan kan ik je vertellen dat dit 100% een liefdesverhaal is. Hartverscheurend, dat ook, maar een liefdesverhaal is het zeker. Vanaf de eerste bladzijde sleept het verhaal je weer mee in prille liefde, de angst, moeilijkheden en twijfels die daarbij komen kijken, maar ook hoe mooi de wereld is wanneer je verliefd bent, hoe je kan smachten naar een andere persoon. En nog meer dan prille liefde verhaalt deze roman ook gewoon hoe het is van iemand te houden, no matter what.
Je zou kunnen zeggen dat het DNA van het boek de liefde tussen twee personen is: elke zin ademt de manier waarop liefde zich tussen hen ontspint en dat is ongelooflijk mooi. Spectaculair, als je wil. Wat de plot betreft, had de roman misschien iets minder spectaculair gemogen. Het boek bouwt voort op een spanning die zich aan het einde misschien iets te snel en iets te tragisch ontrafelt en dat was wat mij betreft niet helemaal nodig. Het boek staat sterk op zichzelf doordat de auteur enorm knap kan beschrijven hoe het voelt om verliefd te zijn en hoe het voelt om gekwetst te worden, hoe het voelt om geraakt te zijn.
Voor wie op zoek is naar een vlot uit te lezen boek en niet bang is van een opgekropte keel en tranen: lees dit boek!
Synopsis
Een jonge vrouw uit Antwerpen raakt in de trein brieven kwijt die het verhaal vertellen van een mislukte liefde.