Moord tussen de zombies

De Australische misdaadauteur Sarah Bailey kende internationaal een opmerkelijk kritisch en commercieel succes met haar Gemma Woodstock-serie, een reeks waarin een rechercheur moorden tracht op te lossen in een universum dat even chaotisch is als haar privéleven. Na het dorp waar ze geconfronteerd wordt met haar verleden in Baileys debuut Het duistere meer verhuist Gemma voor haar tweede avontuur In de donkere nacht naar grootstad Melbourne om er te worstelen met mysteries en met zichzelf.

Bailey begon haar carrière in de reclamewereld en het uitgangspunt van haar tweede thriller heeft ook wat van een creatieve pitch: er wordt een moord gepleegd op de set van een zombiefilm en alhoewel er honderden getuigen zijn en de camera draait kan iedereen van de verklede en geschminkte aanwezigen de dader zijn. Terwijl Gemma en haar partner Nick ontdekken dat de dood van de bekende acteur misschien wel verbonden is met de gruwelijke liquidatie van een anonieme zwerver. Dat beide speurders hun eigen leven amper onder controle hebben helpt niet om vlot verklaringen en schuldigen te vinden in een universum waar illusie, manipulatie en bedrog heersen.

Plot en milieuschets zijn best boeiend, maar de kracht van ‘In de donkere nacht’ is de karakterschets van antiheldin Gemma Woodstock. Gemma is een ongeleid projectiel, een vrouw die worstelt met verdrongen trauma’s en driften, iemand die ondanks innerlijke frustraties verbeten vecht voor slachtoffers van onrecht en geweld. Als rechercheur is ze efficiënt en rationeel maar in haar privéleven reageert ze verward, impulsief en veelal fout. Bovendien is ze bijzonder moreel maar ook problematisch omdat ze haar zoontje achterlaat en door diens vader laat opvoeden. Moederschap blijft een taboe en Bailey gebruikt het handig om haar hoofdpersonage complex, ambigu en authentiek te maken. Kortom, menselijk.

“Er is op geen enkele manier aan me te zien dat ik moeder ben,” verzucht Gemma en dat is de anonimiteit die zij zoekt (i.p.v. de erkenning die ze als moeder zou horen af te dwingen volgens de samenleving). Uit angst. “Ik weet maar al te goed wat er mis kan gaan. Zelf heb ik zal zoveel verloren (n.v.d.a. een verwijzing naar de miskraam uit ‘Het duistere meer’), en ik ben niet zo naïef ervan uit te gaan dat verlies gelijk over de mensen verdeeld wordt. Pijn en zorgen maken geen onderscheid en kennen geen genade: ze kunnen je op elk moment treffen. Sinds de geboorte van Ben, vanaf het allereerste ogenblik dat ik het geschenk van mijn eigen kostbare, perfecte mensje ontving, heb ik hem tegen mijn instinct op afstand gehouden, doodsbang dat ik op een dag moet meemaken dat hij me wordt afgenomen.”

Het is geen toeval dat er somberheid zit in de uitstapjes van Gemma Woodstock, met titels die ‘duister’ en ‘donker’ bevatten. En een volgende aflevering die ons meeneemt naar Where the Dead Go. Deze speurder ontdekt steeds weer de darkness, de duisternis, in zichzelf en in de wereld. Daardoor kruipen Baileys thrillers onder je huid.