Ironisch genoeg geschreven door een man die zich steevast in het zwart kleedt

Op maandagavond 29 september stapte ik het Paard van Troje binnen met een strak budget zonder ruimte voor In het wit en heeft Roderik Six mij er met zekere dwang van overtuigd dit boek toch te kopen en daarna ("Ik ben hier nu toch!") heeft hij er speciaal voor mij zijn handtekening bijgezet.

Ik neem het hem geenszins kwalijk, want
1) Roderik Six is een erg sympathieke mens en, belangrijker
2) dit is gewoon een heel goed boek

De kracht van dit boek zit hem vooreerst in zijn banaliteit. Het zijn de kleine alledaagse dingen in dit boek die zo sterk geformuleerd worden. Kleine levens, kleine verliezen, kleine onbeduidende zaken die toch zo binnenkomen.

Het sneeuwt en iedereen gaat dood. Elk personage bevindt zich zowel fysiek als metaforisch in een winter. En dat impliceert vooral dat het allemaal voorbij is.

Sneeuw wordt ook hier nog kortstondig geassocieerd met het gezellig bouwen van een iglo of een sneeuwman of wat u ook wil, maar doorheen het boek loopt over twee generaties heen een rode (of groezelig witte?) draad van verval, vermoeidheid, bezwijken: aan dementie, postnatale depressie, een zekere vorm van afasie. Teneinde om te gaan met de winterkoude creëren wij mensen altijd wat artificiële warmte, maar in se zijn de winter en al het wit dat daarbij komt kijken één grote melancholische bedoening. En het is dat gegeven dat zo fantastisch naar voren komt in deze roman.

Iets anders, iets heel specifieks: ik merk recent vaker en vaker boeken op in ons lokale literatuurlandschap die heel sterk gegrond zijn in de Vlaamse cultuur die ons allen omringt: hoe die evolueert, wat ervan overblijft, wat ervan afgebrokkeld is. Ik denk aan Angelo Tijssens' twee laatste boeken, over wiens meest recente Beginnen de boekvoorstelling waarover ik het eerder had trouwens ging.

In het wit gaat verder in die trend. Vooral het laatste deel, over dat spookdorp, was erg goed in dat opzicht. Culturele evolutie, ontwikkeling, is ook verlies in zekere zin, los van de connotatie en politieke recuperatie die daaruit voort kunnen vloeien (hoewel dat niet noodzakelijk moet, wat bijvoorbeeld Tijssens, maar dus ook Six, gelukkig zo goed aantonen). Ik ben fan van boeken over deze materie. Om die reden, maar ook om vele andere redenen, ben ik ook fan van dit boek.