Een wandelroman!

‘Kijk hoe vrij ik hier kan wandelen. Doorheen de tijd, tussen de mensen. Alles kan toch gebeuren in de Onvoltooid Oostendse Tijd?’, schrijft Koen Peeters in zijn nieuwe roman Kamer in Oostende.

Op straat, daar ligt de literatuur voor het grijpen. En zeker in de Oostende, waar ‘wij een encyclopedie met mensen konden vullen’.

Wij, dat zijn een ik-verteller (het alter ego van Peeters) en zijn vriend, de kunstenaar (Koen) Broucke. die hij al dan niet toevallig ontmoet op een parkeerterrein in Oostende. Er ontstaat een vriendschap en ze spreken regelmatig af in Oostende, waar ze samen op onderzoek gaan: ‘Wij zijn onderzoekers, beweren we, om vervolgens onszelf uit te lachen.’ Hun onderzoeksmethode noemen ze het perspectivisme, meestal ironisch, nooit té serieus.

Samen gaan ze op zoek naar het oude Oostende van de schilders James Ensor en Léon Spilliaert, van Blavatsky, Roth, Snoek en Claus. Deze kunstenaars veroverden de wereld, maar verlieten Oostende nooit écht.

Onderweg ontmoeten Peeters en Broucke heel wat interessante mensen, elk met hun eigen verhaal of onderzoek. Dat doen ze drie jaar lang en 34 keer. Ze gaan op hotel en ontmoeten elkaar in koffiebars en tweedehandszaken. Ze bezoeken musea, zoeken sporen van grote schrijvers en schilders, en praten met veel inwoners van Oostende. Dat levert een mooie roman op die op de rand van de fictie balanceert, heel poëtisch uitgelijnd. De knappe schilderijen in het boek (hoofdzakelijk zeezichten) zijn van de hand van Koen Broecke en ze vertellen hetzelfde verhaal.

Peeters leert ons door de ogen van heel wat kunstenaars, het echte Oostende kennen: de belle-époque huizen in de Hippodroomwijk, de Congolese volgelingen van Kimbangu, de vissers in de laatste authentieke cafeetjes van de Vuurtorenwijk.

De twee vrienden ontmoeten bejaarde stadsbewoners en mensen die gelijken op Charlotte Mutsaers en haar man Jan Fontijn, de schrijver en regisseur Eric de Kuyper, ze onderzoeken stokoude huizen vlak voor ze worden gesloopt, want de afbraak- en verbouwwoede van projectontwikkelaars richt veel schade aan in de koningin der badsteden.

Er is het relaas van Eysselinck, de tragische architect. Of de herinneringen van de zonen van Duribreux die Peeters en Broucke een rondleiding geven in het voormalige Park Hotel van hun vader. Dit hotel telt 34 kamers en Peeters' roman evenveel hoofdstukken. Het is zijn knipoog naar Duribreux.

Kamer in Oostende staat vol met interessante verwijzingen.

Peeters schrijft: ‘Wij bladerden door de stad, alsof zij zichzelf in stapeltjes had klaargelegd voor ons.’

Elke keer als ze menen dat er van het verleden niets meer over is, blijken er toch manieren te bestaan om een verband te leggen. De een schildert, de ander schrijft, en het Oostendse licht helpt hen daarbij. Zelfs de wijze Noordzee mag een woordje meespreken.

Dit is een boek waarvan niet enkel de Oostendenaars zullen smullen, al wie Oostende een beetje kent of er ooit is geweest, kan in dit boek in gedachten mee wandelen door de straten en langs het strand. Een echt wandelboek dus!

Citaat:

‘Het klopt allemaal. Dit is de Onvoltooid Oostendse Tijd. Mensen lijken op mensen, elk huis in de stad kent zijn historie en zijn verval, maar soms wordt alles in één gelukkig makend beeld samengezogen. We weten het in onze helderste momenten: het universum waarin wij dwalen is leeg en kaal, maar gelukkig is er ook kunst, vriendschap, liefde voor de zo noodzakelijke bespiegelingen. Hoe kunnen we dat terugvinden en bewaren?

Gewoon door deze stad aan zee vierendertig keer te bezoeken.’