Oftewel olifantenpaadje
In Lijn van wee en wens vertelt Caro Van Thuyne het verhaal van Mari, die op de vlucht slaat voor verdriet om haar overleden zusje. Vlucht is misschien niet het juiste woord. Ze wordt eerder meegezogen door haar verdriet en de weg leidt naar de zee. Wat volgt is een relaas vol literaire referenties over het uitdrukken van en het omgaan met verdriet.
Soms deed het boek me denken aan Wormmaan (een aanrader!) en ik heb het zeker even graag gelezen, toch merkte ik dat mijn aandacht hier en daar verslapte. Misschien door de vele referenties naar Skeltons werk, die soms overbodig zijn, Van Thuyne heeft evenzeer iets interessants te vertellen, of misschien door het feit dat het verhaal nog wel wat had mogen duren en hier en daar wat meer uitgewerkt mag worden.
Toch beschrijft Van Thuyne ongelooflijke personages die ik niet snel zal vergeten en er is geen auteur die zo creatief kan omspringen met de zee. Alleen al daarom is dit boek de moeite om te lezen.
Synopsis
Een vrouw rouwt om het verlies van haar doofblind geboren zusje voor wie zij voogd was; in het achtste jaar van haar rouw begint ze aan een lange wandeltocht langs een rivier naar zee.
