Een verhaal over groot worden, liefde en verdriet

Erwin Mortier beschrijft de jeugd van Anton: een geborgen jeugd van een gewenst kind in een doodgewoon gezin. In het eerste deel komen er barsten in het vanzelfsprekende geluk van de kleuter: zijn oom sterft terwijl hij bij hem op schoot zit, zijn neefje, uit een probleemgezin, confronteert hem met voor hem verwarrende uitspraken. In het tweede deel gaat Anton naar de middelbare school en leert er Willem kennen: uit die vriendschap groeit liefde. Het thema homoseksualiteit is niet belangrijk, er wordt nooit van grote liefde gesproken: ze is vanzelfsprekend, geen probleem. In het derde deel sterft Willem, pas 19 jaar oud. Dit is misschien wel voorspelbaar, maar de manier waarop het verdriet van Anton wordt beschreven, maakt het boek bijzonder. Hoe zijn vader Antons verdriet draaglijker wil maken door hem te helpen bij het scheren, is een van de meest aangrijpende passages in het boek.

Mijn tweede huid is vooral heel mooi door de stijl: pure poëzie met prachtige vergelijkingen, beschrijvingen die perfect de sfeer oproepen en nooit bombastisch overkomen.

Erwin Mortier heeft aan de literatuur een parel toegevoegd.