Naamloze schimmen.

Een stem is een stem, slechts één stem. De dader praat, verklaart. De dode zwijgt, blijft een vreemdeling.

"Een man die goed kan schrijven doodt een Arabier die op die dag niet eens een naam heeft -alsof hij die aan een spijker heeft gehangen voordat hij het decor betrad- en begint dan uit te leggen dat het de schuld is van een god die niet bestaat en van het zout van de zee dat hem dwong zijn ogen te sluiten. Zo wordt de moord in één klap een straffeloze daad... In het verhaal werd mijn broer geen woord gegund."

En dat is wat Kamel Daoud doet, hij geeft de dode, de vreemdeling, via de broer, een stem, de stem die in Camus zijn werk niet weerklinkt, zomaar verloren gaat in de schuimende golven en het zinderende licht, in Meursault zijn onherroepelijke daad.

Kamel Daoud laagt zijn verhaal op uiterst intelligente wijze. Eert en breekt de grote Franse schrijver. Dit zinderend verhaal is een overrompelende leeservaring die de lezer raakt, een voltreffer, een flitsend mes in een oogverblindend licht.

Elk jaar verslind ik keer op keer 'De vreemdeling' van Camus; en sorry Camus, u is het misschien niet gegund, maar daarna volgt keer op keer en onverwijld: 'Moussa, of de dood van een Arabier' van Daoud.